როგორც ყოველთვის ახლაც უცნაურად ვიქცევი..
როგორ გთხოვო არ გამიშვა თქო, როცა თავად არ ვრჩები..
ყოველთვის, როცა ცდილობ “დამიჭირო” მივდივარ…
გავრბივარ…
გაგირბივარ ))
არ ვიცი რატომ ვიქცევი ასე, უფრო სწორად, ვიცი ))
მეც ვიცი და შენც…
ვიცი, ისიც იცი, რომ ისევ ყველაფერს გავაფუჭებ…
როგორც ადრე ))
რა ადვილია ასე წერა…
აი ასე… “უმისამართოდ” …
და მაინც…
Ты не отпускай меня, не отпускай… ♥
Не отпускай ♥
Read Next
დღეს ვლაპარაკობდით მე და ირი.. ერთმანეთს ვეწუწუნებოდით იმაზე, რომ საახალწლო განწყობა აღარ გვქონდა. დავფიქრდი, ვცადე გამეხსენებინა რას ვგრძნობდი ბავშობაში ახალი წლის მოახლოებისას.. აღმოვაჩინე, რომ თურმე ერთი თვით ადრე უკვე სიხარულით ველოდი ახალი წლის დადგომას. რატომ? გაგეცინებათ და იმ ჯადოსნური ზღაპრის …
პატარაობიდან მოყოლებული, ჩვენი ოთახები იყო ჩვენი თავშესაფარი. ჩვენი, ყველაფრის მოწმე ოთახები. ყველა სიხარულის, ყველა იმედის, ყველა ცრემლის, თუ ტკივილის. ოთახები, …
იქ, სადაც მე და შენ უნდა გვეცხოვრა, სკოლებში დღემდე ერთმანეთის სიყვარულს ასწავლიან ალგებრის ნაცვლად. მე+შენ = უსასრულობას. იქ ერთმანეთის თვალებში მოგზაურობას, ერთმანეთით ცხოვრებას ასწავლიდნენ მხოლოდ. ყოველი ჩვენი ქმედების შედეგად რეალობა იყოფაო – თქვეს ერთხელ. როგორ გგონია, რა იქნებოდა ალტერნატიულ რეალობაში? …
