ბევრი მიფიქრია შეიძლება თუ არა, რომ სიყვარული მთელი ცხოვრება გაგრძელდეს.
ყოველთვის, როცა უარყოფით პასუხამდე მივდივარ, ბებო და ბაბუ მახსენდება.
ბაბუ რამდენიმე წლის წინ გარდაიცვალა, ბებო დარჩა, ჩვენთან ცხოვრობს.
არც ვიცი რამდენი წელი იცხოვრეს ერთად.
ფაქტია, ძალიან ბევრი..
არც ის ვიცი, რა პრობლემები ქონდათ, რაზე კამათობდნენ, უფიქრიათ თუ არა დაშორებაზე, ვიცი მარტო ის,
რომ ბებო დღემდე ძალიან თბილად იხსენებს და ამბობს, რომ საუკეთესი ქმარი ყავდა და
რაც ის გარდაიცვალა, თავადაც აღარ ცოცხლობს.
ხშირად მიყვება ხოლმე, როგორ უყვარდა ბაბუს და როგორ ვერ უბედავდა თქმას.
როგორ აწვალებდა ბებო.
როგორი წყვილი იყო და როგორ მოსწონდა ყველას.
როგორი ოჯახი შექმნეს, როგორ ზრდიდნენ შვილებს.
მე ბაბუ უკვე მოხუცი, თეთრი თმით და წვერით მახსოვს.
უზომოდ თბილი ადამიანი იყო.
ისეთი თბილი, აგრესია ვერასოდეს რომ ვერ გაგიჩნდებოდა.
ხშირად მიფიქრია შეიძლება თუ არა, რომ სიყვარული მთელი ცხოვრება გაგრძელდეს
და ყოველთვის, როცა ბებოს თვალებში ბაბუს გახსენებაზე მომდგარ ცრემლს ვხედავ,
ვხვდები, რომ შეიძლება.
Read Next
ძალიან ბევრი პოსტი დაიწერა 17 მაისის შესახებ, ვიცი, მაგრამ მინდა მეც დავაფიქსირო ჩემი პოზიცია. ვერავის შევპირდები, რომ ცენზურა დაცული იქნება, თუმცა ვეცდები. მოკლედ. არც ჰომოფობი ვარ და არც მათი საწინააღმდეგო მაქვს რამე. ვისაც უნდა ტრა*ს მიცემს, ვისაც უნდა პირს და ა.შ. …

საშინელი ხმაურია ირგვლივ. ქაოსი, უამრავი სახე, არც ერთი ნაცნობი.უნდა ვიპოვო. აუცილებლად უნდა ვიპოვო, თუ არა და ვგრძნობ, დავიღუპები. “პატარა გოგო ხომ არ გინახავთ?” ვეკითხები ყველას, ცალ-ცალკე და ერთად. თვალს მარიდებენ. ალბათ, შეშლილი ვგონივარ. ყველა ხომ ვერ გაიგებს, მე ის უნდა ვიპოვო! “იცით, მის ძებნაში უამრავი სამყარო გამოვიარე. უამრავი შემოდგომა, მარტო დავდიოდი უკაცრიელ ტყეებში, მინდვრებში, ყვითელ ფოთლებში მივიკვლევდი გზას. იცით, ზაფხულშიც ვეძებდი, ყველგან ვეძებდი! ზღვის, ოკეანის, მდინარეების სანაპიროებზე, მთაში… თქვენ ვერც კი წარმოიდგენთ, როგორ გაიწელა ზამთარი. გეფიცებით, გეფიცებით ყველაზე ძვირფასს, თოვლსა და ყინვაში მოვდიოდი, ერთი წამიც კი არ შემისვენია. არასდროს გისურვებთ წარმოიდგინოთ, რა რთულია გაზაფხულის მის გარეშე შეხვედრა. იცით მერამდენე გაზაფხული დამიდგა მის გარეშე?ღმერთო…” სიტყვები ყელში მეჩხირება. სასოწარკვეთილი ვუყურებ ხალხს, რომელიც ჩემ გარშემო შეგროვილა. ვერაფერი გაუგიათ, ჩურჩულებენ.ყველა ერთმანეთში საუბრობს, პასუხს კი ვერავინ მცემს. ალბათ არც აინტერესებთ, სხვისი ჭირი… ისე მიყურებენ, მეშინია. დამახინჯებული, წაშლილი სახეებით, შუშის თვალებით. შეკავებული ქვითინისგან მხრები მიცახცახებს. ცრემლებს ჩემში ვაბრუნებ, უზარმაზარ ბურთს ვყლაპავ და ვაგრძელებ. …
აივანზე დგახარ. ვინ იცის მერამდენე ღერი სიგარეტი იფერფლება შენს თითებში. ზაფხულის საღამოა – თბილი, სურნელოვანი. ფოთოლცვენა უკვე დაიწყო, ცოტა ხანში აგვისტო ბოლო დღეებს დაითვლის და სულ მალე შემოდგომა აიღებს პირველ აკორდს ჩვენში. სიყვარულს შენი ოთახის, ჩემი თმის და გვიმრის გასრესილი …
“და დღე, რომელიც უშენოდ მოვა, მხოლოდ გარედან იქნება მშვიდი.” ბევრჯერ გამღვიძებია ღამით სიზმრით შეშინებულს. დამსიზმრებია, რომ დავშორდით, ან რამე დაგემართა, ერთი სიტყვით უშენობა – ყველაზე დიდი კოშმარი იყო. ცნობიერად თუ არაცნობიერად ყველაზე მეტად ამის მეშინოდა. მერე გირეკავდი – ხშირად ატირებული, …