ალბათ ყველას ცხოვრებაში არის მომენტები,
როცა როგორც არ უნდა ეცადო არფერი გამოგდის..
ისეთი გრძნობა გიჩნდება, თითქოს მიწა ფეხქვეშ გეცლება..
გინდა იტირო, მაგრამ ცრემლი არ მოგდის, შესაბამისად დაგროვილი ემოციისგანაც ვერ თავისუფლდები
და აღარ იცი რა ქნა..
როგორმე უნდა გამოხატო ემოცია, თორემ დაგახრჩობს მალე..
თავს დაკარგულად გრძნობ.. არ ეკუთვნი არავის და არაფერს, ამ სამყაროს, შენ სახლს, მშობლებს, მეგობრებს.. არავის..
ყველაზე ცუდი – შენ თავსაც არ ეკუთვნი..
არ ენდობი..
არ იცი, რას გააკეთებ..
რას დაუშავებ სხვას, ან შენ თავს..
ისეთი გრძნობა მაქვს ახლა, თითქოს უამრავ პატარა ნაწილად ვარ დაშლილი და ეს ნაწილები
კიდევ უფრო მცირე ნაწილაკებად იშლება და იფანტება..
ჰაერს შევერევი..
გაივლის..
ალბათ გაივლის..
ესეც გაივლის..
როცა თმაში უკვე წვიმადქცეული ფიფქები გიბრწყინავს, სიგარეტის ბოლო ღერიც დიდი ხანია ჩაიწვა და გაყინულ თითებსაც ვეღარაფერი გითბობს, ხვდები, რომ უჩვეულოდ, უცებ შეიცვალა ყველაფერი. ზიხარ ოთახში, სადაც დიდი ხანია არავინ ყოფილა. ერთი ნათურა ბჟუტავს, მაგრამ მისი სინათლე არაა საკმარისი. ამ მბჟუტავ …
ხელზე ხელს გადებ, თითქოს ეს რამეს გიშველის, უფრო სწორი იქნება თუ ვიტყვი, რომ იმედი მაქვს ამის. ხელს გიჭერ და შენს რეაქციას ვაკვირდები. რა მინდა რომ დავინახო? შვება? ესეც ხომ დროებითი იქნება და საერთოდაც, ყველაფერი ხომ დროებითია.. შენც, მეც, ჩვენი სიყვარულიც.. …
