სიტყვების უაზრო რახარუხი..
და მაინც რამდენი რამ ვერ ვთქვით.
ნუთუ მხოლოდ სიყვარულიდან სიძულვილამდე გადადგმულ ნაბიჯშია გამოსავალი?
ნუთუ მხოლოდ ასე შეიძლება ყველაფრის თავიდან დაწყება იისფერი დილის, იასამნის სურნელის და ვერშეგრძნებული გაზაფხულის გარეშე?
და თუ ასეა, მაშინ ამ ნაბიჯსაც გადავდგამ ოდესმე ალბათ.
დამთავრდა ზაფხულის ილუზია.
გამოვედით საზაფხულო კომიდან და რეალობას შევეჩეხეთ ისევ.
ახლა მთავარია ჩემი ძლივს ნაპოვნი თავი ისევ არ დავკარგო, მთავარია შემოდგომასთან ერთად მეც გავფერადდე ისევ.
ხვალიდან ახალი, სულ სხვა ცხოვრება იწყება.
ახალი მიზნებით, ახალი სამსახურით, ახალი თმის ფერით.
ოღონდ არა ახალი ილუზიებით და ოცნებებით.
საკმარისია.
შენ ჩემი მოოისფრო ოცნება იყავი, რომელიც წარსულში იყო და იქვე დარჩა.
დღეს თბილისში ვბრუნდები.
Read Next
გახსოვს, გითხარი, მე დავბრუნდები მაშინ, როცა შემოდგომა პირველ აკორდებს აიღებს და ფოთლები დაიწყებენ ცვენას-მეთქი. .. და ეს ესაა პირველი აკორდი გაისმა. ჰო, შემოდგომის თამაშები დაიწყო. მოოქროსფრო, ჩამოცვენილი ფოთლისფერი თამაშები. მე გავექეცი ქალაქს, რომელმაც შესაძლებლობები მომცა რაღაც შემექმნა, მაგრამ ამავდროულად ყველაფერი …
“ის, ვინც ას წლიანი მარტოობისთვისაა განწირული, აღარასოდეს მოვა ამ ქვეყნად.” სევდამ და მარტოობამ იმდენად გაიდგა ფესვები ჩემში, რომ შემაძრწუნებლად ბუნებრივია უკვე ეს ყველაფერი. ალბათ ამიტომ ვერ ვჩერდები აქ, ამიტომ მეცოტავება ჰაერი და ამიტომ აღარ აქვს დღეებს არც ერთი ფერი, აღარც …
ჩვენ ვიქნებთ სულ. იმიტომ, რომ უზომოდ მიყვარს აი ასე შენს ზურგზე შემოსკუპება პატარა მაიმუნივით და ეშმაკურად სიცილი. ჩვენ ვიქნებით სულ. იმიტომ, რომ შენთან მუდამ ბედნიერებით ვივსები და ეს ყველაფერზე აისახება. გამოხედვაზე, ღიმილზე, სიარულის მანერაზე, მიმიკებზე… ჰო. ჩვენ ვიქნებით სულ, …
ადრე, როცა მე და ჩემი და პატარები ვიყავით, ერთი ტრადიცია გვქონდა. ნაძვის ხეს ყოველთვის 24 დეკემბერს ვაწყობდით, მამაჩემის დაბადების დღეს. ჩვენს დაბადებამდე დიდი ხნით ადრე დაიწყო ეს ტრადიცია,მამაჩემის დაბადებიდან. ჰოდა, ასე, 24 დეკემბერს ყველა ერთად, საზეიმოდ ვრთავდით ნაძვის ხეს, რომელიც იმ დროისთვის უკვე საკმაოდ ძველი იყო. სათამაშოებიც ძალიან ძველი ქონდა, მაგრამ ეგ ძველისძველი სათამაშოები დღემდე სიგიჟემდე მიყვარს. დროთა განმავლობაში ძველი ნაძვის ხე შეიცვალა ახლით, სათამაშოებიც ახალმა, უფრო თანამედროვე და სხვადასხვანაირი დიზაინის სათამაშოებმა ჩაანაცვლა. მხოლოდ ერთი რამ არ იცვლებოდა – პატარა ზეიმი, რომლის მონაწილეებიც ყველა ერთად ვიყავით. დრომ პირველი ბებო გამოაკლო ამ ტრადიციას. დღეს კი პირველი წელია, როცა მამას დაბადების დღეზე, მამასთან ერთად არ ვაწყობთ ნაძვის ხეს. არ ვიცი, რამ უნდა გააქროს 24 დეკემბრის სევდა, ან რა დრო უნდა გავიდეს, რომ ჩვენი ეს პატარა ტრადიცია ცრემლების გარეშე, მხოლოდ ღიმილით გავიხსენო, ან როგორ უნდა დავიჯერო, რომ აღარ ხარ და აწი მხოლოდ შენთან დაკავშირებული მოგონებებით მოგვიწევს ცხოვრება. არც იმის მჯერა მაინცდამაინც, რომ დრო რამეს განკურნავს, ვერასდროს მივეჩვევი იმ ფაქტს, რომ შენ არ ხარ. ჩვეულებრივად მიდის თითქოს ცხოვრება, ნაძვის ხეც დავდგით, ეს წელიც წავა და ახალიც მოვა, მაგრამ ვეღარასოდეს, ვეღარაფერი იქნება ისე, როგორც იყო. ყველაფერი შეიცვალა და არ ვიცი, როგორ შევეგუო ამ რეალობას. გილოცავ მა დაბადების დღეს. მიყვარხარ.