Read Next
ნაწვიმარ ქუჩებში ბოდიალი შენთან ერთად. სიცივე, ქარი, ჩამოცვენილი ფოთლები და ჩვენ. ყვითელი ფოთლების ხალიჩაზე ცეკვა. მინდვრის ფოთლები ჩემს დაშლილ თმაში და შენი ხელი ჩემს ხელზე. ჩემი ხელი შენს გულზე. შენი გულისცემის შეგრძნება. სიჩუმე. ვიყურებით ცაში. ცა ნაცრისფერ/ცისფერ/ვარდისფერია. ცის ფონზე ხის …
მაშინ, როცა მხოლოდ შენი სუნთქვა არღვევს ჩვენს შორის წარმოსახვით საზღვარს და როცა შენი ასე ახლოს ყოფნა უკვე თავგზას მირევს. ან მაშინ, როცა დაღლილი მოდიხარ ჩემთან სახლში, რომელიც ჩემია მხოლოდ და არა “ჩვენი” – იმ იმედით, რომ სულ მალე უკვე “ჩვენს” …
ისევ დავივლი ნაცნობ ქუჩებს და დავინახავ ხეებს, ბალახებს, გულებს, ღიმილებს, თვალებს და ტუჩებს… ღრუბლებს და მზეებს… გამახსენდები ალბათ მაშინვე და უსაშველოდ მომენატრები… მომენატრება შენი ღიმილი… მორცხვი მზერა, ფრთხილი შეხება ოდნავ სველ …
ვიღვიძებ… პირველი, რასაც ვხედავ ფარდის ნახვრეტებიდან შემოსული მზის სხივებია, რომლებიც კედელზე ათინათს ქმნიან. ფარდას ვწევ და ლურჯ, უღრუბლო ცას ვხედავ. მზე მიღიმის… მიუხედავაად იმისა, რომ ძალიან ცივა, მე არ მცივა, რაღაცნაირი სითბოთი ვარ სავსე. გავდივარ გარეთ, თითქოს ყველაფერი ჩვეულებრივადაა, ქუჩაში …