ვფიქრობ და ვერ ამიხსნია, რანაირად ხდება, რომ ისეთი სიცარიელე ჩნდება, რომელსაც ვერაფერი ავსებს.
რანაირად ვივიწყებთ ადამიანები ერთმანეთს ასე?
მართლა ტანსაცმელივით ვირგებთ? მერე ვიხდით, ვცვლით და ა.შ?
და თუ ავიკვიატეთ, მერე?
ალბათ მერე ჩნდება ეს აუვსებელი სიცარიელე.
როცა ვერც იმ აკვიატებულს აგდებ, ვერც ახალს იცვამ იმიტომ, რომ უაზროდ ამოიჩემე ის რაღაც.
აგიკვიატე?
არ ვიცი.
ვერც იმას ვხვდები, რატომ უნდა გიყვარდეს ადამიანი, ვინც ამას ოდნავადაც არ იმსახურებს, როცა გვერდით, შენთან ძალიან ახლოს არსებობს მეორე ადამიანი, რომელიც ყველაფერს გაიღებდა, რომ შენთა ყოფილიყო.
რომელიც იმ ყურადღებას და სიყვარულს გჩუქნის, რომელიც “იმას” არასოდეს უჩუქნია.
რომელსაც არასოდეს ეზარება გითხრას, როგორ უყვარხარ და რა მნიშვნელოვანი ხარ მისთვის.
და რახანია ეს სიტყვები “იმისგან” არ გსმენია?
დიდი ხანია.
და რატომ მაინც და მაინც “ის”?
რატომ მიჩქარდება გული მაინცდამაინც “მის” დანახვაზე?
ალბათ იდიოტი ვარ, რა ვიცი.
თუმცა ისიც საკითხავია მიყვარხარ, თუ უბრალოდ
აკვიატებად მექეცი.
შეიძლება სულაც ის მოგონებები მიყვარს რაც იყო,
ან ის ადამიანი, ვინც თავად შევქმენი.
არაფერი ვიცი გარდა იმისა, რომ საოცრად ცარიელი ვარ და შენ კი არ მაკლიხარ, არამედ ის ადამიანი, ვისაც შენ გამო ვატკინე ასე ძალიან.
არ ვიცი ყველა ჩვენგანშია პაოლა, თუ არა, მაგრამ ჩემში ყოფილა, თურმე.
მაგიჟებს ეს ქაოსი და დაბნეულობა.
If I could be, who u wanted..
If u could wait..
არ ვიცი.
დარწმუნებული ვარ, რომ ამ პოსტს არც ერთი თქვენგანი არ წაიკითხავს, ალბათ ამიტომ ვწერ ასე თამამად.
უკვე მომენატრე.
ვერ ვეჩვევი ჩემი მეგობრების სიაში შენს არარსებობას, დღეს 700-ჯერ შემოვედი შენს პროფილზე.
უცნაურია, არა?
Woh…
ჩემში არსებული პაოლა არ მაძლევს საშუალებას რამე დავალაგო გარშემოც და ჩემშიც.
მადლობა უამრავი ლამაზი დღისთვის და იმისთვის, რომ ჩემ თხოვნას ასრულებ.
მჯერა, რომ ასე გააგრძელებ და ოდესმე ბედნიერი იქნები, შენ მაინც.
SUN დრო.
Read Next
სიტყვების უაზრო რახარუხი.. და მაინც რამდენი რამ ვერ ვთქვით. ნუთუ მხოლოდ სიყვარულიდან სიძულვილამდე გადადგმულ ნაბიჯშია გამოსავალი? ნუთუ მხოლოდ ასე შეიძლება ყველაფრის თავიდან დაწყება იისფერი დილის, იასამნის სურნელის და ვერშეგრძნებული გაზაფხულის გარეშე? და თუ ასეა, მაშინ ამ ნაბიჯსაც გადავდგამ ოდესმე ალბათ. …
ადრე, როცა მე და ჩემი და პატარები ვიყავით, ერთი ტრადიცია გვქონდა. ნაძვის ხეს ყოველთვის 24 დეკემბერს ვაწყობდით, მამაჩემის დაბადების დღეს. ჩვენს დაბადებამდე დიდი ხნით ადრე დაიწყო ეს ტრადიცია,მამაჩემის დაბადებიდან. ჰოდა, ასე, 24 დეკემბერს ყველა ერთად, საზეიმოდ ვრთავდით ნაძვის ხეს, რომელიც იმ დროისთვის უკვე საკმაოდ ძველი იყო. სათამაშოებიც ძალიან ძველი ქონდა, მაგრამ ეგ ძველისძველი სათამაშოები დღემდე სიგიჟემდე მიყვარს. დროთა განმავლობაში ძველი ნაძვის ხე შეიცვალა ახლით, სათამაშოებიც ახალმა, უფრო თანამედროვე და სხვადასხვანაირი დიზაინის სათამაშოებმა ჩაანაცვლა. მხოლოდ ერთი რამ არ იცვლებოდა – პატარა ზეიმი, რომლის მონაწილეებიც ყველა ერთად ვიყავით. დრომ პირველი ბებო გამოაკლო ამ ტრადიციას. დღეს კი პირველი წელია, როცა მამას დაბადების დღეზე, მამასთან ერთად არ ვაწყობთ ნაძვის ხეს. არ ვიცი, რამ უნდა გააქროს 24 დეკემბრის სევდა, ან რა დრო უნდა გავიდეს, რომ ჩვენი ეს პატარა ტრადიცია ცრემლების გარეშე, მხოლოდ ღიმილით გავიხსენო, ან როგორ უნდა დავიჯერო, რომ აღარ ხარ და აწი მხოლოდ შენთან დაკავშირებული მოგონებებით მოგვიწევს ცხოვრება. არც იმის მჯერა მაინცდამაინც, რომ დრო რამეს განკურნავს, ვერასდროს მივეჩვევი იმ ფაქტს, რომ შენ არ ხარ. ჩვეულებრივად მიდის თითქოს ცხოვრება, ნაძვის ხეც დავდგით, ეს წელიც წავა და ახალიც მოვა, მაგრამ ვეღარასოდეს, ვეღარაფერი იქნება ისე, როგორც იყო. ყველაფერი შეიცვალა და არ ვიცი, როგორ შევეგუო ამ რეალობას. გილოცავ მა დაბადების დღეს. მიყვარხარ.
ჩემს პატარა ქალბატონს. დღეს 17 წლის გახდი. უკვე მე-17 წელი დაიწყო, რაც ჩემი ყოველდღიურობის ნაწილი ხარ. იცი, ბევრჯერ მიფიქრია რა იქნებოდა ჩემი ცხოვრება შენ გარეშე. პასუხი ყოველთვის ერთია – არაფერი. მინდა ძალიან ბევრი რამ გითხრა, მაგრამ ეს ის სიყვარულია, რომელსაც …
ტყუილით მიყენებული ტკივილი უღრღნიდა სულს… კლავდა მასში იმ კარგს, რაც შემორჩენილი იყო… უყინავდა გრძნობას… ნელ-ნელა… წვეთ-წვეთ… შხამით ავსებდა მის არსებას… სულ გაიყინა… გაეყინა ხელის თითები… ფანჯრის რაფაზე ჩამოჯდა როგორც ყოველთვის… მაგრამ ახლა არ იცოდა რატომ… რისთვის… რისთვის მოვიდა აქ… რომ …