რა მოხდებოდა, ფერადი ზეწრები რომ არ გვქონოდა?
ნაცრისფერი ყოველდღიურობა ჩაგვყლაპავდა?
თუ გვეყოფოდა გამბედაობა, ფერადი ფანქრები აგვეღო და შავ-თეთრი ზეწრები თავად გაგვეფერადებინა?
აქ ხომ თოვლიც კი არ მოდის ზამთარში, ან რა აზრი აქვს თოვას, როცა ყოველ ფიფქს
რომელიღაც მომაკვდავის ბოლო სუნთქვა მოყვება?
ხედავ? არც თოვლი ყოფილა ისეთი ლამაზი, როგორც გვეგონა.
დღეები ერთმანეთს მისდევს.
ახლა შემოდგომაა, ოქტომბერი დაიწყო უკვე.
წესით ყველაფერი ოქროსფერში უნდა იყოს გახვეული, მაგრამ ფოთლებიც თითქოს
ჯინაზე არ ცვივა ხიდან.
ვზივარ სახლში, პლედში გახვეული და ვუყურებ კნუტს, რომელიც აქვე, გვერდით მიზის და ბეწვს ილოკავს.
გარშემო ვიყურები.
ფერადი პლედი, ფერადი ფოტოებით სავსე კედლები, ფერადი ყვავილები, ყველაფერი ფერადია ჩვენს სახლში.
ფერადი და ლამაზი, მაგრამ საკმარისია გაიხედო გარეთ და…
კორპუსი. ნაცრისფერი. მდუმარე.
ერთი, ორი, სამი, ათი ასეთი კორპუსი.
სადღაც, იმ კორპუსებს მიღმა განათებული მთაწმინდაა.
მთები.
სადღაც თავისუფლად სუნთქავენ, სინათლეა, თოვლსაც თავის ხიბლი აქვს, ალბათ.
აქ მუდამ ასე იყო.
ჩვენ ქვეყანაში, ან მხოლოდ ფასადებია ფერადი, ან ამ ფასადებს მიღმა არსებული სივრცე.
ორივე ერთად – არასდროს.
კიდევ ბევრ ახლად გახსნილ “პლეხანოვს” აავსებს ჩუმად ნათქვამი “დამეხმარე, ბავშვი მყავს ავად”.
საშინელებაა, როცა მხოლოდ ცუდსა და უარესს შორის გვაქვს არჩევანი და ალბათ კიდევ უფრო ცუდია,
როცა არც ერთს არ ვირჩევთ.
ვსხედვართ ამერიკული ოცნებებით სავსე, მიუხედავად იმისა, რომ “ოცნებები” არასოდეს ხდება.
კიდევ ერთ ჭიქა მწვანე ჩაის დავლევ, კნუტს მოვეფერები, მერე მე და სანდრო ერთად დავაწყობთ გეგმებს, როგორ მოვახერხოთ, რომ ჩვენი ფერადი ზეწრები არასოდეს გახუნდეს ამ ნაცრისფერ რეალობაში.
Read Next
ჩვენი სახლი სიყვარულის ყველაზე ლამაზ ქუჩაზე იდგება. მუდამ საკურას სუნით გაჟღენთილ ქუჩაზე, მთვარისფერი სინაზით სავსე. რეპეტიციიდან მოსულს შენს სიმშვიდეში გამახვევ და შუბლზე კოცნით გააქრობ დაღლილობას. მერე ერთად ვუყურებთ ფილმს და შენი სურნელით სავსე დილამდე ვიძინებ იმ ძილით, რომლის სიზმრებშიც ვერასდროს …
რა უცნაურია, რომ დაკარგვა ხდება აუცილებელი იმისთვის, რომ არსებული დააფასო. რომ ვერავინ ხედავს რას აკეთებ მათთვის, სანამ კეთებას არ შეწყვეტ. ვერავინ ხვდება შენ მნიშვნელობას მათ ცხოვრებაში, სანამ ხარ. რატომღაც ფიქრობენ, რომ ასეც უნდა იყოს. ფიქრობენ, რომ სულ იქნები. არ ვიცი, …
“და დღე, რომელიც უშენოდ მოვა, მხოლოდ გარედან იქნება მშვიდი.” ბევრჯერ გამღვიძებია ღამით სიზმრით შეშინებულს. დამსიზმრებია, რომ დავშორდით, ან რამე დაგემართა, ერთი სიტყვით უშენობა – ყველაზე დიდი კოშმარი იყო. ცნობიერად თუ არაცნობიერად ყველაზე მეტად ამის მეშინოდა. მერე გირეკავდი – ხშირად ატირებული, …
იშვიათად ვლაპარაკობდით… რამდენჯერმე მიხვდა, რომ ვერ ვიყავი ხასიათზე და თვითონ მომწერა რამე ხომ არ მოხდაო… მიხაროდა, რომ არ ბრაზობდა, მაგრამ თან ვცდილობდი დისტანცია რამეჭირა, ისევ მის სასიკეთოდ… თავიდან ვწერდი, ვთვლიდი, რომ ჩემი ბრალი იყო თუ რამე ისე არ ქონდა და …