შენ, მე და ჩვენი პატარა კატა, რომელიც ჯერ ისევ თვეებს ითვლის, ძალიან გვაბრაზებს და მაინც, იმდენად საყვარელია, რომ შეუძლებელია არ გიყვარდეს – ოჯახური იდილიაა.
ალბათ, ყველაზე ლამაზ ოცნებებშიც ვერ წარმოვიდგენდი, რომ შეიძლება ასეთი ბედნიერი იყო.
ბედნიერებაა ყველა დეტალში, როცა შენთან ერთად ვარ.
სხვადასხვა ივენთებზე, კლუბებში გათენებულ ღამეებშიც და 24 საათი, სახლში ყოფნასა და წიგნის კითხვაში, ანიმეების და ფილმების ყურებაში, ან უბრალოდ შენთან საუბარში.
ბედნიერი ვარ, როცა მუშაობას ვამთავრებ და სანამ შენ სახლში მოხვალ, ვასწრებ, რომ სახლიც დალაგებული იყოს და გემრიელი სადილი – გამზადებული, არა იმიტომ, რომ შენ მთხოვ რამეს, შენ პირიქით, სულ იმას ამბობ, რომ საჭირო არაა რამე ვაკეთო, რომ გინდა დავისვენო და მაქსიმალურად დავტკბე ცხოვრებით, მაგრამ ვერ წარმოიდგენ რამხელა სიამოვნებას მანიჭებს ეს ყველაფერი.
არ მჯერა, მალე ერთი წელი გახდება, რაც ერთ ოჯახად ვცხოვრობთ. ერთი ოჯახი… შენ, მე და ჩვენი პატარა კატა.
კიდევ უფრო დაუჯერებელია, რომ არაფერი შეცვლილა, რომ ისევ ისე მიხარია შენთან გატარებული ყოველი წუთი, როგორც მაშინ, როცა მივხვდი, რომ შენ იყავი ადამიანი, ვისთან ერთადაც ცხოვრებას შევძლებდი, ალბათ.
ალბათ არა, შევძელი, შევძელით.
მე ვიცი, არაა ჩემი გაძლება მარტივი. ბავშვური, ჯიუტი, იმპულსული და ზოგჯერ არაადეკვატურიც ვარ, ამას თან ერთვის ჩემი განუზომელი ირონია და ცინიზმი, მაგრამ იმასაც ვხვდები, როგორ გავიზარდე და რა თბილი გავხდი შენი წყალობით.
იცი, სულ მეგონა, რომ ოჯახი ურთიერთობებს აუფერულებს, რომ ქრება გართობის სურვილი, ენთუზიაზმი, მაგრამ როცა ვხედავ, როგორ ვგეგმავთ weekend-ს, როგორ დავდივართ კილომეტრებს, დავბოდიალობთ მიუვალ ადგილებში, ერთი თვით ადრე როგორ ვყიდულობთ სხვადასხვა ფესტივალის აბონიმენტებს, როგორ ვგეგმავთ სხვადასხვა ტურებს, რომ ბოლომდე, ჩვენ რომ ვიცით, ისე გავერთოთ, ვხვდები, რომ არაფერი უფერულდება იქ, სადაც სიყვარული და ერთად ყოფნის სურვილია.
მიყვარს ჩვენი ფოტოებით სავსე, ფერადი სახლი, სადაც ყველა სტუმარი საკუთარ სახლში გრძნობს თავს.
მიყვარს, რომ გვიყვარს ერთმანეთის მეგობრები, რომ არასოდეს ვამბობთ უარს, ჩვენს სახლში ვინმეს სტუმრობაზე.
მიყვარს ერთად გატარებული ყოველი წუთი.
ახლა შენ გძინავს, ძალიან ხარ გადაღლილი ამდენი მუშაობით. მე კიდევ ვზივარ და წვიმის ხმას ვუსმენ.
მინდა კიდევ გითხრა ის, რასაც დღეში უამრავჯერ გეუბნები. მიყვარხარ უზომოდ!
მიყვარს ჩვენი პატარა ოჯახი, რომელიც ჯერ სულ სამი წევრისგან შედგება: შენ, მე და ჩვენი პატარა კატა.
გავა დრო და ისევ დავწერ პოსტს, როგორ ვცხოვრობთ შენ, ჩვენი შვილები, მე და ჩვენი პატარა კატა.
მინდა დიდი დროის გასვლის შემდეგ, როცა ორივე მივაღწევთ იმას, რაც გვინდა, ყველა დასახულ მიზანს, ისევ ასე გვიყვარდეს ერთმანეთი, ისევ ასე მიხაროდეს ყოველი დღის შენთან ერთად გათენება, ჩვენი ყოველი კამათი და შერიგება, შენთვის გამზადებული სადილი და ჩვენი ცანცარა კატის უაზრო ქცევები.
მინდა, უამრავი წლის შემდეგ ისევ მოგქონდეს სასუსნავები ჩემთვის და მეუბნებოდე, რომ +10 კილოთიც ყველაზე ლამაზი გოგო ვიქნები და ზედმეტ კილოგრამებზე ფიქრი არ უნდა მაწუხებდეს. მინდა, ძალიან დიდი ხნის მერეც ასე აღნიშნავდე რა ლამაზი ვარ, ჩემთან ერთად არჩევდე ტანსაცმელს (მიუხედავად იმისა, რომ კაცებს ეს დიდად არ ხიბლავთ) და მაბედნიერებდე შენთან ერთად გატარებული ყოველი წუთით.
ცხოვრება მოგონებებისგან შედგებაო, ამბობენ.
ყოველი წუთი შეაგროვეო.
ჰოდა, მეც ვაგროვებ ჩვენს ფერად სახლში, ფერად სამყაროში გატარებულ ყოველ წუთს იმ იმედით, რომ 10, 20, 30, 40 და ა.შ. წლის მერეც შენთან ერთად გავიხსენებ ჩვენი გაცნობის ძალიან საინტერესო და სასაცილო ისტორიას, რომ ყოველთვის მექნება შენი იმედი ისე, როგორც ახლა მაქვს.
მიყვარხარ, მიყვარხარ ყველა შესაძლო სიყვარულზე მეტად და გახსოვდეს, 1+1 არასოდეს იქნება 2.
1+1=1 – ს.
ჩვენ ერთი მთლიანობა ვართ.
სიყვარულით, მე.
წვიმს. ამინდიც ისეთი ცივი და არეულია, როგორც ჩემი ფიქრები ახლა. უკვე 2 კვირაა ოქტომბერმა თავის მელოდიის დაკვრა დაიწყო და… ვსუნთქავ. ჩვენი ტბის პირას ვზივარ. ტანსაცმელი სულ დამისველდა, მაგრამ თითქოს ესეც სულ ერთია ახლა. როგორ ველოდი ყვითელი ფოთლების თოვას, ნაცრისფერ შეპარულ …
თვალებში მიყურებს.ისე, თითქოს ჩემს სულში შეღწევა და ყველაზე დაფარული საიდუმლოებების გაგება აქვს გადაწყვეტილი.უხერხულობისგან ვიშმუშნები და თვალს ვარიდებ. რატომ მიყურებს ასე? რისი გაგება სურს? სიგარეტის ღერს თითებს შორის ვიქცევ და ვუკიდებ. იისფერ კვამლში ეხვევა ყველაფერი და ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს ნისლში ვხედავ მის სახეს. ისევ ჩემი შესწავლითაა დაკავებული. სიტუაცია უკვე აუტანელი ხდება და ის ისაა გამალებული ვიწყებ ფიქრს, როგორ დავარღვიო ეს ხმამაღალი სიჩუმე, რომ სავარძელში სწორდება და ამბობს: არა, მაინც რა ყალბი ხარ? ყალბი? ანუ? ამდენი ხანია გაკვირდები, ყველა შენი მიმიკა ზეპირად ვიცი. ვხედავ, ხანდახან როგორ გიშტერდება მზერა და სადღაც დაფრინავ, სადღაც, სადაც ალბათ შენი ყველაზე სევდიანი მოგონებები ბინადრობენ. მერე ისე აგრძელებ გართობას,თითქოს არც არაფერი მომხდარა, თითქოს მეათასედ არ მოკვდი იმ მომენტში და თავიდან არ მოგიწია შენი თავის აწყობა. რაში გჭირდება ეს ზედაპირულობის, უდარდელობის ნიღაბი? ძალიან კი გინდა გამორჩეული და ფერადი იყო, მაგრამ რეალურად ერთი ჩვეულებრივი გოგო ხარ, რომელმაც მთელი სამყაროს მოტყუება გადაწყვიტა თავისი თავის ჩათვლით და რატომღაც ვერავინ ხედავს ამას. მეღიმება. რა გონია ახლა ამას, მატყუარა და ყალბი მიწოდა და რა? მაწყენინა? რეალობა დამანახა? გულით მეცინება. გაოგნებულია.ძალიან დიდ ხანს ვიცინი და ოდნავ დამშვიდებული, სიცილისგან წამოსული ცრემლების წმენდით ვპასუხობ: კი, მე ყალბი ვარ, თანაც ძალიან, არც არასდროს მითქვამს, რომ არ ვთამაშობ. კი, ერთი ჩვეულებრივი გოგო ვარ, ან როდის მქონია პრეტენზია არაჩვეულებრივობაზე? ნიღაბი რაში გჭირდებაო, რომ მეკითხები, მოდი, ახლა შენ მიპასუხე. ვის რა ჩემ ფეხებად უნდა სინამდვილე? ან რაში აინტერესებთ ჩემი დემონები, სევდა თუ ტკივილი? ათასჯერ კი არა, მილიონჯერ რომ მოვკვდე მათ თვალწინ, მილიონჯერ რომ დავიშალო უთვალავ პატარა ნაწილად და სულ, სულ ახლიდან მომიწიოს საკუთარი თავის აწყობა, ყველას კიდია და ასეც უნდა იყოს, ვერავის მოსთხოვ შენი ტკივილი გაიზიაროს და არც მინდა, სიმართლე გითხრა. ამას მირჩევნია იმას იცნობდნენ, ვისაც ხედავენ. ხედავენ და მოსწონთ. საზოგადოებას არ უყვარს სევდიანი და გატეხილი ადამიანები, ამაში არაფერია ახალი და სადაც ასეთი “ჭკვიანი” ხარ, ესეც უნდა იცოდე. რამდენი კლიშე შეტენე რამდენიმე წინადადებაში, უსმენ მაინც შენს თავს? კი, მე ვუსმენ და შენ? მოდი, შენ მითხარი, ნამდვილი ხარ? პირდაპირობის ნიღაბი რომ გაქვს აფარებული და ვითომ დახვეწილი ცინიზმით ხარ წარმოდგენილი აქ, შენ არ მალავ შენს გრძნობებს? ჩუმადაა. ისევ თვალებში მიყურებს, მაგრამ ამჯერად ყოველგვარი უხერხულობის გარეშე ვდგები და ვუახლოვდები.ჩვენს შორის მანძილი ისე მცირდება, მისი სუნთქვის შეგრძნებაც კი შემიძლია. შენც ყალბი ხარ, თანაც ძალიან. ისეთი სიჩუმეა, ჩემი ჩურჩულით ნათქვამი სიტყვებიც კი ძალიან მკვეთრად ისმის. ამდენი ხანია გაკვირდები და შენი ყველა მიმიკა ზეპირად ვიცი. იმაზე უკეთ გიცნობ, ვიდრე წარმოდგიდგენია და ის ყველაფერიც ვიცი, რისი თქმაც ძალიან გინდა ჩემთვის, მაგრამ ვერასდროს გაბედავ, იმიტომ, რომ ყალბთან ერთად მშიშარაც ხარ, ჩემგან განსხვავებით. ახლა მე ვუყურებ თვალებში. ვუყურებ ისე, თითქოს მის სულში შეღწევა და ყველაზე დაფარული საიდუმლოებების გაგება მაქვს გადაწყვეტილი. უამრავ რამეს ვხედავ მის თვალებში. ჩემი სახის ანარეკლიდან დაწყებული, იმ ყველაფრით დამთავრებული, რისი თქმაც ყოველთვის სურდა ჩემთვის. ახლა ის იშმუშნება უხერხულობისგან და თვალს მარიდებს. გვიანია, ისედაც ყველაფერი გავიგე. საწყენია, რომ ამ ყველაფრიდან არაფერს აქვს აზრი.პირს აღებს, თითქოს რაღაცის თქმას აპირებს, მაგრამ უცებ ისეთი შიში მიპყრობს იმის, რომ მართლა ყველაფერს მეტყვის, რასაც ამდენი ხნის მანძილზე ველოდი, რომ ვდგები და მივდივარ. …
მე შენს წინ ვდგავარ. ვდგავარ და თითებს ვისრეს.. იცი, მე ძალიან ბევრი რამ მაქვს სათქმელი შენთვის, უბრალოდ არ ვიცი საიდან დავიწყო. მინდა გიამბო მზის ჩასვლებზე, მასთან ერთად ჩასვენებულ იმედებზე, გრძნობებზე, რომლებიც ბოლოს მუდამ იმედგაცრუებაში ერთიანდება.. დამჭკნარ ყვავილებზე მინდა გიამბო, მოთიბული …