ყოველთვის, როცა მეხები.
შენ-მე.
Read Next
რომ დაიბადა, ძალიან ვიეჭვიანე. მე 6 წლის ვიყავი, 1 სექტემბერს შევედი სკოლაში და 13-ში თვითონ მოევლინა ქვეყანას. მახსოვს, დილას რომ გავიღვიძე, ბებომ სურათი მანახა. ეს შენი პატარა დაიკოაო, უნდა გიყვარდეს და გაუფრთხილდეო. ვუყურებდი სურათზე გამოსახულ ერთი ციცქნა არსებას, რომელიც გაღიმებულ …
– მოდი, ჩამეხუტე. – შენ ჩამეხუტე. საშინლად წვიმდა.. ჩვენ არ გვაწვიმდა სამაგიეროდ.. მოშორებით იჯდა. ჩემ პირდაპირ. მე კედელთან ვიდექი და ვუყურებდი. თვალს არ ვაცილებდით ერთმანეთს. გაეღიმა.. მეც გამეღიმა, თუმცა სერიოზული სახის შენარჩუნებას ვცდილობდით.. ხუმრობა რაღაც უაზრო შეჯიბრში გადაიზარდა. არ ვეხუტებოდი. …
სულში მოგონება ისევ ღამეს ათევს, შენით შეშლილი ვარ, კვლავ შენ გელოდები, ვიცი, ფანტომი ხარ, ჩემი ფანტაზია, თავში მოფრენილი გიჟი ოფოფები.. ვიცი, შეშლილი ვარ, სულით ავადმყოფი.. შენი არსებობით მაინც კარგად მყოფი, ვიცი, ტყუილი ხარ – მაინც შენით ვცხოვრობ… მაინც შენით ვსუნთქავ, …
