ყოველთვის, როცა მეხები.
შენ-მე.
Read Next
რომ დაიბადა, ძალიან ვიეჭვიანე. მე 6 წლის ვიყავი, 1 სექტემბერს შევედი სკოლაში და 13-ში თვითონ მოევლინა ქვეყანას. მახსოვს, დილას რომ გავიღვიძე, ბებომ სურათი მანახა. ეს შენი პატარა დაიკოაო, უნდა გიყვარდეს და გაუფრთხილდეო. ვუყურებდი სურათზე გამოსახულ ერთი ციცქნა არსებას, რომელიც გაღიმებულ …
ყველაფერი დაიწყო იმით, რომ ნიკა წულუკიძემ საგამოცდოდ რომელიმე მსახიობისგან ინტერვიუს აღება დაგვავალა. მაშინვე ვიფიქრე, ბატონ ჯემალ ღაღანიძესთან წავალ – მეთქი, მაგრამ ვერანაირი საკონტაქტო საშუალება ვერ ვნახე. ბოლოს გამახსენდა, რომ გაგას (ჩემი პირველი კურსის პედაგოგს) თავის სპექტაკლში “გონზაგოს მკვლელობა” ყავდა დაკავებული …
“…ცალ ხელში ორლესული ბარი ებოძა საქმემოწყურებულ სტასიკს, მეორეში – საწამლავი. იქვე, მინდორში, შარვლები გამოურჩევლად ყველას ჩახადეს ფერშალებმა (ვითომ მიაღწევდა კია რომელიმე მათგანი ს. ორჯონიკიძისეულ დიდებას?), ნემსები შეურჭვეს იქ, რაღაცა ძალიან მყრალი სითხეც შეასვეს, არ დაჯღანულან, ასე იყო ალბათ საჭირო. ღამებნელში …
ვარ უზომოდ და უსაზღროდ და ხვანცალამდე ამაყი, რომ მე მეძღვნება ეს პოსტი!!! ანა, მიყვარხააარ ^_^ ეს.. Related
