ჩვენი სახლი სიყვარულის ყველაზე ლამაზ ქუჩაზე იდგება. მუდამ საკურას სუნით გაჟღენთილ ქუჩაზე,
მთვარისფერი სინაზით სავსე.
რეპეტიციიდან მოსულს შენს სიმშვიდეში გამახვევ და შუბლზე კოცნით გააქრობ დაღლილობას.
მერე ერთად ვუყურებთ ფილმს და შენი სურნელით სავსე დილამდე ვიძინებ იმ ძილით, რომლის სიზმრებშიც ვერასდროს იქნებიან ჩიტების ფიტულები, ვერც თვითმკვლელი თევზები შემაწუხებენ და დილას, ახლად თვალგახელილი ვიფიქრებ, რომ ნამდვილად ”მომატყუა იმ წვრილთვალება, იაპონელმა კაცმა და ჩვენ არასოდეს დავრჩებით მხოლოდ ერთმანეთის გარშემო მბრუნავ პლანეტებად
ერთმანეთთან ვერასოდეს მიახლოვების გარდაუვალი განაჩენით. და ყველა ქალის ისტორია არასოდეს იწყება ამით”.
ახლა, როცა ჩემს არათითზე წამოცმულ ბეჭედს ვუყურებ, ვფიქრობ, რომ სწორედ ასეთი ცხოვრება უნდა გვქონოდა.
ზუსტად ასეთი ხვეული თმა უნდა მქონოდა, ასეთი თვალები და ჩემს სახლში შემთხვევით მოხვედრილს, უზომოდ უნდა შეგყვარებოდი. ასე ვფიქრობდი მაშინაც, როცა პრემიერა დასრულდა, პაკლონზე გამოვედი და თეატრის სცენაზე, ჩემ წინ ცალ მუხლზე დაჩოქილმა უხმოდ მთხოვე ცოლობა, მე კი ემოციებს ვეღარ ვიტევდი. სცენის მტვერში გახვეული, ყვავილებ მიხუტებული ვიდექი და სიტყვას ვერ ვძრავდი. მინდოდა მეთქვა, რომ უზომოდ მიყვარდი, რომ სხვა გოგოებისგან განსხვავებით არ მიფიქრია როგორ მინდოდა ეთხოვათ ხელი, მაგრამ შენ ყველა მოლოდინს გადააჭარბე, რომ ჩემი ყველა ემოცია შენ გეკუთვნოდა და შენ გარეშე რიყის ქვასავით უსიცოცხლო ვიქნებოდი, რომ ერთი სული მქონდა ერთად აგვერჩია ფერადი ჭიქები ჩვენი სახლისთვის, კედლებზე ჩვენი ფოტოები დაგვეკიდა, რომ ზუსტად ასეთი მომავალი უნდა გვქონოდა, თუმცა მხოლოდ ”ჰო”-ს თქმა მოვახერხე ხმამაღლა.
ჩუმად მოვუსმენთ ნორვეგიულ ტყეს ჭიქა ღვინის თანხლებით და მოიისფრო სიზმარს დაემსგავსება ეს ყველაფერი. სიზმარს, რომლის დასასრულს, ჩვენს შვილიშვილში რომ
დავიჭერთ ჩემ ან შენ თვალებს, მივხვდებით, რომ ზუსტად ასე უნდა გვეცხოვრა.
რა კარგია, რომ ”ჰო” ვთქვი.
Rosewood – რამეს გეუბნებათ ეს სიტყვა? ხშირად ხდება ხოლმე ისე, რომ როგორღაც, აქვე, ჩვენთან, ერთი ხელის გაწვდენაზე ძალიან ნიჭიერი ბავშვები არიან. ბევრმა ჩვენგანმა ეს არც იცის. არ იცის, რომ შესაძლოა ეს ბავშვები ძალიან მაგარ ქავერებს აკეთებდნენ! დიახ :3 ეს ბავშვები …
ადრე, როცა მე და ჩემი და პატარები ვიყავით, ერთი ტრადიცია გვქონდა. ნაძვის ხეს ყოველთვის 24 დეკემბერს ვაწყობდით, მამაჩემის დაბადების დღეს. ჩვენს დაბადებამდე დიდი ხნით ადრე დაიწყო ეს ტრადიცია,მამაჩემის დაბადებიდან. ჰოდა, ასე, 24 დეკემბერს ყველა ერთად, საზეიმოდ ვრთავდით ნაძვის ხეს, რომელიც იმ დროისთვის უკვე საკმაოდ ძველი იყო. სათამაშოებიც ძალიან ძველი ქონდა, მაგრამ ეგ ძველისძველი სათამაშოები დღემდე სიგიჟემდე მიყვარს. დროთა განმავლობაში ძველი ნაძვის ხე შეიცვალა ახლით, სათამაშოებიც ახალმა, უფრო თანამედროვე და სხვადასხვანაირი დიზაინის სათამაშოებმა ჩაანაცვლა. მხოლოდ ერთი რამ არ იცვლებოდა – პატარა ზეიმი, რომლის მონაწილეებიც ყველა ერთად ვიყავით. დრომ პირველი ბებო გამოაკლო ამ ტრადიციას. დღეს კი პირველი წელია, როცა მამას დაბადების დღეზე, მამასთან ერთად არ ვაწყობთ ნაძვის ხეს. არ ვიცი, რამ უნდა გააქროს 24 დეკემბრის სევდა, ან რა დრო უნდა გავიდეს, რომ ჩვენი ეს პატარა ტრადიცია ცრემლების გარეშე, მხოლოდ ღიმილით გავიხსენო, ან როგორ უნდა დავიჯერო, რომ აღარ ხარ და აწი მხოლოდ შენთან დაკავშირებული მოგონებებით მოგვიწევს ცხოვრება. არც იმის მჯერა მაინცდამაინც, რომ დრო რამეს განკურნავს, ვერასდროს მივეჩვევი იმ ფაქტს, რომ შენ არ ხარ. ჩვეულებრივად მიდის თითქოს ცხოვრება, ნაძვის ხეც დავდგით, ეს წელიც წავა და ახალიც მოვა, მაგრამ ვეღარასოდეს, ვეღარაფერი იქნება ისე, როგორც იყო. ყველაფერი შეიცვალა და არ ვიცი, როგორ შევეგუო ამ რეალობას. გილოცავ მა დაბადების დღეს. მიყვარხარ.
21 სექტემბერი. ” – ჰეეი, როგორ ხარ? – შოთა არ ვარ. ” 13 ოქტომბერი. ” – როგორ ხარ? – კარგად, შენ? ^_^ – რავი რა, დამეწყო სწავლა და ვნათლდები :დ – ოჰო , ნუ თუ ნათლდები :დ * * * …