ჯერ კიდევ მაშინ, როცა სასაცილო ნიღბები გვეკეთა
და მონსტრობანას ვთამაშობდით,
(და სანამ ნამდვილ მონსტრებს აღმოვაჩენდით ჩვენ თავებში),
მაშინ ვიცოდი, რომ ოდესმე, როცა დიდი გოგო გავიზრდებოდი,
აუცილებლად შემიყვარდებოდა სამყაროსხელაზე და ყველაზე ნამდვილი და
გულუბრყვილო შიშით შემეშინდებოდა მისი დაკარგვის.
ჩვენ ვთამაშობდით ყველაზე ნამდვილ თამაშებს,
გაგვყავდა გვირაბები ქვიშებში და
როცა მიწისგან იდაყვამდე დასვრილი ხელებით ავიღებდით
სათამაშო ვედროს,
ვიცოდით, რომ ეს უდიდესი და ყველაზე უცნაურად უბრალო ბედნიერება იყო,
რომლის აღქმის უნარიც დროსთან ერთად მიდის და აღარ ბრუნდება უკან.
ჯერ კიდევ მაშინ, როცა გულამოსკვნილი დავტიროდი ჩემს გადაყვლეფილ მუხლებს,
მაშინ ვიცოდი, რომ ამაზე დიდი ტკივილებიც არსებობს…
არა-ფიზიკური.
ჯერ კიდევ მაშინ, როცა მეგობრის მამის ავტოფარეხში ვდგამდით
სპექტაკლებს
და მე ვიყავი კონკიას ბოროტი დედინაცვალი,
რადგან ალბათ არ ვიყავი საკმარისად ლამაზი კონკიობისთვის და ალბათ
არც ისეთი დაუცველი,
მაშინ დავიფიცე, რომ ვეცდებოდი ვყოფილიყავი ისეთი ლამაზი გოგო, იმ პრინცისთვის
რომ იქნებოდა შესაფერისი, მე ვისაც შევიყვარებდი.
ჯერ კიდევ მაშინ ვიცოდი, რომ
ოდესმე აუცილებლად შეეტყობოდა უშენობა ქალაქს და
ნივთებიც შეუმჩნევლად დაკარგავდნენ შენ ანაბეჭდს.
მე კი დავუბრუნდებოდი ჩემი მუდმივი წვიმების მხარეს და
განვაგრძობდი წვიმისთვის ნაღვლიანი საიდუმლოს განდობას.
შენ კი აუცილებლად დარჩებოდი ლურჯ მოგონებად.
და ეს მოგონება მეყვარებოდა მთელი ცხოვრება..
და არა თვითონ ადამიანი.
***
გავიდა დრო და გავაცნობიერეთ,
რომ ზუსტად მაშინ, როცა “სამუდამოდ” გვეგონა,
უერთმანეთობის განაჩენი ერთმანეთს
თავად გამოვუტანეთ.
Read Next
არარსებული ბავშვობისთვის ითხოვენ პატიებას? არა, უბრალოდ… იცი ჩვენ ისე ჩქარა გავიზარდეთ. პატარები ვიყავით, მაგრამ… ბავშვები – არა. ხვდები რას ვამბობ? კიდევ გინდა ჩაი? ახლავე. მწვანე თუ? კარგი, მე წყალს დავადგამ, შენ მანამდე ვაშლის ნამცხვარი გასინჯე. მეტისმეტად ადრე გავიაზრეთ რაღაცები, ადრე …
არ ვიცი რატომ მავსებს ეს თეთრი, გაყინული მასა ასეთი სითბოთი, მაგრამ ფაქტია, რომ თოვლის მოსვლისთანავე სუულ სხვანაირი ვხდები… ისეთი, როგორიც სხვა დროს არ ვარ.. იცი ერთი დილა გამახსენდა… მაშინ აბიტურიენტი ვიყავი.. დილას აადრე მქონდა უნარების გაკვეთილი.. სადღაც 8 საათზე გავედი …
ჰო არის ხოლმე, რომ გინდა რამით დაიწყო წერა და … არ/ვერაფერი. 30 იანვარია. ზედმეტად ჩემი/ჩვენი რიცხვი. და ჰო ასეა.. ასე, მე და შენ და არა ჩვენ. ჰო ვზივარ მე ჩემი განუყრელი ჩაის ჭიქით და უკვე 10 წუთი უკლია 12 – …
არ მახსოვს ვინ მითხრა სკოლას დაამთავრებ და უზომოდ მოგენატრებაო.. არ მჯეროდა.. რა თქმა უნდა, იყო ნოსტალგია პირველ დღეებში მაგრამ საგამოცდო ციებ-ცხელებამ, სტუდენტობამ, გრანტმა – ყველაფერი გადამავიწყა.. ვაღიარებ, სანამ დავამთავრებდი ერთი სული მქონდა იქედან გამომეღწია.. ალბათ რაღაც დროა საჭირო, რომ მიხვდე …