საოცრად დიდი ემოციით სავსე, და მაინც უემოციო… ცივი…
ხელებგაყინული, გრძნობებისგან დაცლილი, ფაიფურის თოჯინა…
ყველასთვის სასურველი და ამავე დროს საძულველი…
ყველა მისი დახმარების მოლოდინში…
მისთვის კი – არავინ…
ისეთი შიშით სავსე, ნეკერჩხლის ფოთოლი რომ გრძნობს ქარის ყოველი დაბერვისას…
წყლის პატარა წვეთი ოკეანეში…
არარსებული მზის სხივებით გამთბარი…
გამოგონილ სამყაროში მცხოვრები – ამ სამყაროს შემთხვევითი სტუმარი…
ცოტა ხნით შეყოვნებული…
ან უბრალოდ გოგო, რომელიც აკაკუნებს და აკაკუნებს კლავიატურაზე დაუსრულებლად, თვითონაც არ იცის რას….
პოეტურ განწყობაზე მყოფი, ცრემლების ღვარღვარის ხასიათზე…
გასენტიმენტალურებული იდიოტი…
ყველასთვის თითით საჩვენებელი…
სასაცილო ხარ!!!
სასაცილო ხარ, გესმის???
აზრზე მოდი :X
იცი, შენ ერთადერთი იყავი, ვისაც ჩემში სული უყვარდა… უყვარდა შინაგანი სამყარო, ზუსტად ხვდებოდა რა იდო ჩემს ნაწერებში…
შენ ერთადერთი იყავი, ვისაც მე ვუყვარდი და მაინცდამაინც შენ არ დაგაფასე…
^^
არეულ-დარეულო…
დალაგდი..
დალაგდი, თორემ აფრენ, ხომ ხედავ…
არ შეიმჩნიოთ ეს
არეულ-დარეული, უშინაარსო პოსტი…
დღეს 30 აპრილია. 12-ს გადასცდება და უკვე 1 მაისი იქნება. ჩემი დაბადების დღე.. უცნაურია, მაგრამ არანაირი საზეიმო განწყობა არ შეიმჩნევა ჩემში.. 20 წლის ვხდები.. საუკუნის მეხუთედი.. ვცდილობ გავიხსენო როგორ ვიყავი შარშან ამ დროს..
ჩვენ გვიხდება რეი და წვიმა, წვიმა და რეი… გვიხდება წვიმიანი რეის ფონზე საათობით ჯდომა და ერთმანეთის თვალებში ყურება. ჩვენ კლასობანას თამაში გვიხდება. გვიხდება ჩხუბი, კამათი და შემდეგ ჩახუტება. მსუბუქი ეჭვიანობები გვიხდება. მიხდება, როცა მეუბნები, რომ ძალიან ლამაზი ვარ. გვიმრის გასრესილი …