“ნუ უსმენ ხალხს რომ თითქოს ჩქარა გადის დრო,
რომ მშვიდად ყოფნას შენსას აღარავინ მტრობს,
ხომ გრძნობ, ამ ფიქრს, კართან ჩუმად რომ გიცდის,
შენ კი, კვლავ გწამს, რომ სიმღერა დაგიცავს.
შენ ხედავ სიზმრებს, ისევ და სიყვარულის გწამს.”
კისერზე გადებ სუსტ მკლავებს.. შენ ხელებს მხვევ წელზე, ძლიერად მიხუტებ და ნელა ვყვებით მუსიკას..
ირაკლი მღერის..
თავი შენ მკერდზე მაქვს მოდებული და საოცრად კარგადაა ყველაფერი.
ალბათ ამ წამს ორივე ჩვენს უცნაურ სიყვარულზე ვფიქრობთ.
გვახსენდება როგორ გიმღეროდი სცენიდან და როგორ გიციმციმებდა თვალები..
“I can’t take my eyes of you”…
ხელისგულზე მკოცნი. მე თავს არ ვწევ, არ ვინძრევი, ჩემთვის, ჩუმად მეღიმება..
“დრო მხოლოდ სიყვარულს დაინდობს”..
– იცი, მე მჯერა ამ სიტყვების. ჩურჩულებ და თვალებში მიყურებ.
– მეც მჯერა..
გპასუხობ ძალიან ჩუმად, ისე, რომ მხოლოდ ჩვენ გავიგოთ..
ვცეკვავთ ისე, თითქოს დარბაზში არავინაა..
მხოლოდ ჩვენ ორნი.. უსასრულობა.
– იცი, მინდა სულ გიყურო. რა ლამაზი ხარ. როგორ გიხდება ეს შავი კაბა..
– მე ყველაფერი მიხდება.
გეუბნები თვალებმოჭუტული. რეალურად კი უზომოდ მიხარია, რომ მოგწონვარ.
“დღე, ისევ წაიღებს დარდს,
ჩვენ, ალბათ ნოტებზე დავრჩებით,
სხვებს, არ მოვაბეზრებთ თავს.”
– ჩვენ დავრჩებით ნოტებზე?
გეკითხები მიუხედავად იმისა, რომ პასუხი ვიცი. ჩვენ ყველგან დავრჩებით.. ჰო, ასეა.
გიყურებ და მახსენდება 3 დღის გაცნობილს როგორ გასწავლიდი ცეკვას შუა ჭავჭავაძეზე..
როგორ ვთამაშობდით კლასობანას და როგორ ბუზღუნებდი იმაზე, რომ უსამართლო თამაში იყო.
“შენ გამხდარი ხარ და მსუბუქად ხტები სადაც ქვა გადავარდება, მე რა ვქნა?”
ვიხსენებ და მეღიმება..
სულ პირველი შეხვედრა, Linville-ში.
იცი, იქიდან გამოსული უკვე ძალიან ახლობელი იყავი ჩემთვის.. მეგონა მთელი ცხოვრება გიცნობდი.
ახლა რა შორეული ჩანს ეს ყველაფერი.. <3
"შენ ხედავ სიზმრებს, ისევ და სიყვარულის გწამს,
მე მინდა შენთან, ისევ და უშენობა მკლავს.."
ნელა მაბზრიალებ და ისევ მეხუტები. ჩვენი 17 აპრილი მახსენდება.
– დრო მართლა მხოლოდ სიყვარულს დაინდობს.. ჩვენსას.. წვიმაში გამხელილს. ჰო, ასეა..
გეუბნები და ცხვირს შენ კისერში ვრგავ.
დედამიწას ხომ სიყვარული ატრიალებს, გახსოვს?
ჩვენ, ალბათ ნოტებზე დავრჩებით…
Read Next
მაშინაც ძლიერად წვიმდა, როცა ოდნავ შემთვრალები გამოვიდნენ ბარიდან. ბიჭი სიმპათიური იყო, სიფრიფანა გოგოზე გადაეხვია ხელი და ნელა მოდიოდნენ წვიმაში. – ეს ჩემი აზრია, მაგრამ შენ გეკითხები.. რა ვქნათ? ჩუმად თქვა გოგომ და კითხვით სავსე თვალებით ახედა ბიჭს. – უკვე მერამდენე …
ძალიან მიჭირს წერის დაწყება.. იქნებ “დაბადებიდან” დამეწყო? მაშინ გეტყვით, რომ 1939 წლის 26 მარტს, საქართველოში, ქ.თბილსში დაიბადა უდიდესი შემოქმედი, ქართველი კლასიკოსი, ყველაზე დიდი კანუდოსელი – ბატონი გურამ დოჩანაშვილი. თამამად ვიტყვი, რომ ამ კაცმა მთლიანად შეცვალა ჩემი ცხოვრება.. თავადაც სჯერა და …
აუცილებლად შევხვდებით სხვა ცხოვრებაში.ალბათ, ზუსტად ისეთები ვიქნებით, როგორებიც ახლა და აქ.შენ, ისევ გაგიჭირდება ემოციების გამოხატვა, ისევ მოგინდება რამე თბილი მითხრა, მომეფერო, მაგრამ მხოლოდ თავზე გადამისვამ ხელს – უხერხულად, როგორც ყოველთვის. ჩვენ არასდროს გამოგვდიოდა თბილი ურთიერთობა, მიუხედავად იმისა, რომ სულ ერთად ვიყავით. არასოდეს გითქვამს ჩემთვის, როგორ გიყვარდი. რა თქმა უნდა, არც მე მომიკლავს თავი ამაზე საუბრით. ზუსტად ვიცი, აუცილებლად იარსებებს “იქითა სახლი” სხვა ცხოვრებაშიც, სადაც სკოლიდან დაბრუნებულს,კარაქში შემწვარი კარტოფილის, ახალი პურის და ცხელი ჩაის სურნელი შემიღიტინებს ცხვირში. გავა ბევრი ზამთარი და გაზაფხული, ბევრი გრძელი წელიწადი და ნელ-ნელა გაუფერულდება სახლიც, შენცდა ახალი პურის სურნელიც. სულ უფრო მეტი რამ გვეწყინება ერთმანეთისგან, სულ უფრო მეტ რამეში დაგადანაშაულებ, სულ უფრო ხშირად შეგპირდები, რომ მოვალ და სულ უფრო ხშირად ვერ მოვიცლი შენთვის. მერე, შემოდგომის ერთ არც თუ ისე მშვენიერ საღამოს გავიგებ, რომ მალე ამ სამყაროდან სადღაც სხვაგან გადაინაცვლებ. მე კი ისევ ისე ვინანებ იმ არ-შესრულებულ დანაპირებ(ებ)ს, როგორც ახლა და აქ. ყოველთვის ასე ხდება, ადამიანები ყოველთვის ვტკენთ ერთმანეთს.ყოველ დილას ახლიდან ვსწავლობთ სუნთქვას, სიარულს, ახლიდან ვირგებთ ფერად ნიღბებს და ვუერთდებით ამ მასკარადს. ვიცინით, ვიცინით ძალიან ბევრს, ვიცინით მანამ, სანამ სუნთქვა არ გაგვიჭირდება, ვიცინით მანამ, სანამ მუცელი არ გვეტკინება სიცილისგან, ვიცინით, რომ წამოსული ცრემლები ისევ სიცილს დავაბრალოთ, ვიცინით, რომ გადავრჩეთ,ვიცინით, რომ ჭკუიდან არ შევიშალოთ. და ასე იქნება მუდამ. გავქრებით თოვლის ფიფქებივით და… …აუცილებლად შევხვდებით სხვა ცხოვრებაში.
რამდენჯერ მიფიქრია, რომ კარგი იქნებოდა, რაღაც დროით გაუჩინარება შეგვეძლოს, ოღონდ ისე, რომ არავის ვახსოვდეთ, ვერავინ მიხვდეს და შესაბამისად არავის ეტკინოს. უბრალოდ, რომ ადგე და გაქრე. არ ახსოვდე მშობლებს, მეგობრებს, ადამიანებს, ვისაც უყვარხარ… გავიდეს დრო, დამშვიდდე, დალაგდე, შენი თავი იპოვო და დაბრუნდე …