“შენ ვალდებული ხარ იზრუნო მასზე, ვინც მოიშინაურე”.
სამწუხაროდ ძალიან ხშირად, თითქმის ყოველთვის გვავიწყდება ეს.
ვივიწყებთ რა ცოტა ჰყოფნით ჩვენით სავსე ადამიანებს ბედნიერებისთვის და რა ადვილად სტკივათ ერთი შეხედვით უმნიშვნელო წვრილმანებიც კი.
არ ვცდილობთ ისინი გავაბედნიეროთ, ვინც მოვიშინაურეთ, უფრო მეტიც, მათ წილ სითბოს სხვებს ვუნაწილებთ, სხვებზე ვზრუნავთ, სხვებს ვცდილობთ დავანახოთ სითბოც, სიყვარულიც და ოდესღაც უდაბნოში მოსმენილ მელაკუდას დარიგებას ისე ვივიწყებთ, თითქოს არც ყოფილა.
აღარც ის გვაინტერესებს შეჭამა ბატკანმა ვარდი თუ არა, ვეღარც ჩვენ – ჩვენი ვარდის გამორჩეულობას ვხვდებით და შედეგად ვარსკვლავებიც აღარ გვიცინიან.
ამიტომაა მარტოობა ადამიანებს შორის.
მოდი, ნუ მომიშინაურებ.
Read Next
ყველაზე ძნელია დარჩე ძლიერი მაშინ, როცა ბევრ პატარა ნამსხვრევად იქცევი ნელ-ნელა ისე, რომ ამ პროცესს ვერ აჩერებ. ძნელია, როცა დრომ და გარემოებებმა საოცრად შეგცვალა და საკუთარი თავი კი არა ყველა დაკარგე, ვინც ყველაზე მეტად გიყვარდა. ძნელია, უყურებდე როგორ ქრება შენი …
შენ, მე და ჩვენი პატარა კატა, რომელიც ჯერ ისევ თვეებს ითვლის, ძალიან გვაბრაზებს და მაინც, იმდენად საყვარელია, რომ შეუძლებელია არ …
ისეთი გრძნობა მაქვს, რომ ეს ზამთარი არასდროს დამთავრდება.არასდროს დამთავრდება სიცივე და ყოველ დღე სხვების ბოლო ამოსუნთქვებს დავითვლით. ამ სიცივეს ვერც გაზის გამათბობლით გაათბობ, ვერც ცხელი შოკოლადით და ვერც მჭიდროდ შემოხვეული პლედით. სულ ერთ რამეზე ვფიქრობ. როგორ გრძნობს თავს ადამიანი, რომელიც …
რთულია საკუთარ თავს სისუსტის გამოვლენის უფლება მისცე. ალბათ სიძლიერეც ყველაზე დიდ სისუსტედ იქცევა რაღაც მომენტში და ისე გაგტეხავს, შეიძლება ვეღარც შეძლო გამრთელება. როცა ყველაფერი სულს გიხუთავს, ამაოდ ცდილობ სუფთა ჰაერი იპოვო ამდენ სიბინძურეში და საბოლოოდ ხმელეთზე უწყლოდ დარჩენილ თევზს ემსგავსები. …