ნაწვიმარ ქუჩებში ბოდიალი შენთან ერთად.
სიცივე, ქარი, ჩამოცვენილი ფოთლები და ჩვენ.
ყვითელი ფოთლების ხალიჩაზე ცეკვა.
მინდვრის ფოთლები ჩემს დაშლილ თმაში და შენი ხელი ჩემს ხელზე.
ჩემი ხელი შენს გულზე.
შენი გულისცემის შეგრძნება.
სიჩუმე.
ვიყურებით ცაში.
ცა ნაცრისფერ/ცისფერ/ვარდისფერია.
ცის ფონზე ხის ტოტებს ალაგ-ალაგ შერჩენიათ ფოთლები.
ჩვენ ვწევართ მინდორში.
ფოთლებზე.
ცივა.
ჩემი ხელი ისევ შენს გულზე.
შენი გული ისევ ჩქარა ცემს.
ის ხელი, რომელიც ჩემ ხელზე გიკიდია, თბილია.
მე მიყვარს შენი თბილი ხელები.
ძალიან 🙂
შენ ლამაზი თითები გაქვს და ამ თითებით თმაზე მეფერები.
შენ ლამაზი ხარ, თუმცა ამბობ, რომ მე ვარ შენზე, იმაზე, ყველაზე ლამაზი.
გზაჯვარედინი.
ისევ ფოთლები.
ყვითლები. ლამაზები. მარტოსულები.
და ჩვენ. <3
ცივა. ცხვირებს ისევ ერთმანეთის სუნთქვა გვითბობს.
ულამაზესი დღე იყო.
კიდევ ბევრჯერ მინდა ასე ფოთლებში წოლა, ცაში ყურება და შენი გულისცემა.
შენ მე მხდი ასეთ ბედნიერს.
Read Next
– შენ არ მოგწონს ეს სამყარო, ჰო? – არა. – რატომ? – მტკენს. – ეგ როგორ? – აი, ასე. ყოველი ამოსუნთქვით, შუშის თვალებიდან ნასროლი მზერით, გაუფასურებული გრძნობებით, მოწამლული ჰაერით, შურით, ბოღმით, ბოროტებით, შექმნილი კერპებით და მათი თაყვანისცემით, გაუფასურებული რწმენით, მოდაში …
ხელზე ხელს გადებ, თითქოს ეს რამეს გიშველის, უფრო სწორი იქნება თუ ვიტყვი, რომ იმედი მაქვს ამის. ხელს გიჭერ და შენს რეაქციას ვაკვირდები. რა მინდა რომ დავინახო? შვება? ესეც ხომ დროებითი იქნება და საერთოდაც, ყველაფერი ხომ დროებითია.. შენც, მეც, ჩვენი სიყვარულიც.. …
თაფლის, ლიმონის, ჩამოცვენილი ფოთლებისა და შენი სურნელით გაჯერებულ ჰაერს ვსუნთქავ მას მერე, რაც ოქტომბერი დაიწყო. წელიწადის მესამე დროა უკვე შენი სურნელი მომყვება. წინ ცივი, ვრცელი ზამთარია, ერთმანეთის არსებობამ რომ უნდა გადაგვატანინოს. იარსებე, რა.. სულ იარსებე. ძნელია გიყვარდეს, ძნელია ამხელა სიყვარულის …
– თამ, მოდი, აქ ამოდი და აქედან გადაიხედე. კლდის ერთ მხარეს სასაფლაოა, მეორე მხარეს ტყით შეფენილი ხრამი. ტყე ძალიან ლამაზია. სულ, სულ სხვანაირად ლამაზი, მშვიდი. კლდის თავზე რომ დგახარ, ისეთი გრძნობა გაქვს, თითქოს ღრუბლებში ხარ. – რა ლამაზია! – აღტაცებას …