არ ვიცი მეჩვენება, თუ ბოლო ხანებში ძალიან მომრავლდა ყოვლისმცოდნეობის კომპლექსით შეპყრობილი ახალგაზრდობა.
არასოდეს მესმოდა რატომ უნდა მოაჩვენო თავი იმაზე განათლებულად, ვიდრე ხარ, როცა სულ ადვილად შეიძლება შენი ამ “სტატუსის შემოწმება”.
თუკი ჩემზე 5 წლით დიდ თაობას წიგნის კითხვა სირცხვილად მიაჩნდა და
ბირჟაზე დგომა/ფურთხება ქონდათ გახდილი ცხოვრების ერთადერთ მიზნად, ახლა უცებ ყველა განათლებული და წიგნის ჭია გახდა, ყველამ
დაიწყო ინტელექტუალური თამაშების თამაში და ა.შ.
ინტელექტი და განათლება სხვადასხვა რამეა, განათლება კი მით უმეტეს არ ნიშნავს ყველაფრის ცოდნას, ხალხო.
მიუხედავად იმისა რომ ყოველთვის მიყვარდა და მიყვარს წიგნები, ფილმები, მუსიკა, ვცდილობ ამ სამ რამეში მაინც განვვითარდე, უკეთესი და უკეთესი მივიღო,
მაინც არასოდეს ვიტყვი, რომ რამე საკითხი ამომწურავად ვიცი.
არ ვიცი და იმიტომ, არც მრცხვენია ამის აღიარების.
ყოვლისმცოდნე არავინაა, შეუძლებელია უბრალოდ აბსოლუტურად ყველაფერი იცოდე.
იქნებ ყურადღება თქვენი ინდივიდუალურობით მიგექციათ და არა იმით, რომ “ყველაფერი იცით”.
“არ ვიცი” – ს თქმა სირცხვილი არაა.
ბევრი რამ არ ვიცი, ბევრი კი არა უამრავი!
არაფერი გამეგება მაგალითად კვანტური ფიზიკის და შესაბამისად არასოდეს ვიტყვი რომ მე ამ საკითხში რამე ვიცი.
თუ დამიჯდები და ამიხსნი, შეიძლება დამაინტერესოს და რაღაცეები ამ სფეროდანაც გავიგო, მაგრამ სანამ არ ვიცი,
არ ვიცი და მორჩა.
მეგობრულ რჩევად მიიღეთ, ზოგჯერ აღიარეთ, რომ არ იცით, აგიხსნიან და გეცოდინებათ.
ასე ნაკლებად სასაცილოები გამოჩნდებით.
🙂
პატივისცემით, არაფრისმცოდნე მე.