უცნაურია, მაგრამ როცა უზომოდ გატკენენ, გრძნობ გაოცებას, წყენას.. თავიდან ცრემლების ნაკადიც უწყვეტია, ემოციები პიკს აღწევს და არ იცი, როგორ დაიცალო. თუმცა რაღაც მომენტში აღმოაჩენ, რომ უცებ, ერთბაშად გაქრა ყველა ემოცია. სწორედ ესაა უცნაური.
მოკლე პოსტები არ მჩვევია, მაგრამ “Suddenly, I felt nothing”. მეტი არაფერია სათქმელი.
Read Next
რთულია საკუთარ თავს სისუსტის გამოვლენის უფლება მისცე. ალბათ სიძლიერეც ყველაზე დიდ სისუსტედ იქცევა რაღაც მომენტში და ისე გაგტეხავს, შეიძლება ვეღარც შეძლო გამრთელება. როცა ყველაფერი სულს გიხუთავს, ამაოდ ცდილობ სუფთა ჰაერი იპოვო ამდენ სიბინძურეში და საბოლოოდ ხმელეთზე უწყლოდ დარჩენილ თევზს ემსგავსები. …
ჯერ კიდევ მაშინ, როცა სასაცილო ნიღბები გვეკეთა და მონსტრობანას ვთამაშობდით, (და სანამ ნამდვილ მონსტრებს აღმოვაჩენდით ჩვენ თავებში), მაშინ ვიცოდი, რომ ოდესმე, როცა დიდი გოგო გავიზრდებოდი, აუცილებლად შემიყვარდებოდა სამყაროსხელაზე და ყველაზე ნამდვილი და გულუბრყვილო შიშით შემეშინდებოდა მისი დაკარგვის. ჩვენ ვთამაშობდით ყველაზე …
ლიმნიან ჩაისფერ დღეების წარსულში დარჩენა და სევდის სურნელის შეგრძნება წამებში.. სიჩუმის მელოდიით აღსავსე არსებობა და ჩიტების ფიტულები ირგვლივ. და სულ ეს არის? ეს არის ყველაფერი, რაც უნდა გვქონოდა? იმის გააზრება, რომ “ჩვენ გაცილებით მეტი შეგვეძლო”… გამანადგურებელია? არ ვიცი, თუმცა… ადამიანად …
ჩემი მეგობარი ფოტოგრაფია. გვინდოდა მოჰიპო თემატიკა. შეარჩია, შემარჩია, დავიწყეთ. ვინაიდან ახლა შემოდგომაა და მეც შემოდგომის შვილი ვარ (უზომოდ მიყვარს ეს სეზონი), გადავწყვიტეთ ფერები ძირითადად შემოდგომის ყოფილიყო. ქვემოთ გაჩვენებთ ჩვენი შემოდგომის ფოტოსესიიდან რამდენიმე ფოტოს, თან ხომ უნდა იცოდეთ ბლოგის ავტორი როგორია …