უცნაურია, მაგრამ როცა უზომოდ გატკენენ, გრძნობ გაოცებას, წყენას.. თავიდან ცრემლების ნაკადიც უწყვეტია, ემოციები პიკს აღწევს და არ იცი, როგორ დაიცალო. თუმცა რაღაც მომენტში აღმოაჩენ, რომ უცებ, ერთბაშად გაქრა ყველა ემოცია. სწორედ ესაა უცნაური.
მოკლე პოსტები არ მჩვევია, მაგრამ “Suddenly, I felt nothing”. მეტი არაფერია სათქმელი.
Read Next
რთულია საკუთარ თავს სისუსტის გამოვლენის უფლება მისცე. ალბათ სიძლიერეც ყველაზე დიდ სისუსტედ იქცევა რაღაც მომენტში და ისე გაგტეხავს, შეიძლება ვეღარც შეძლო გამრთელება. როცა ყველაფერი სულს გიხუთავს, ამაოდ ცდილობ სუფთა ჰაერი იპოვო ამდენ სიბინძურეში და საბოლოოდ ხმელეთზე უწყლოდ დარჩენილ თევზს ემსგავსები. …
თოვლმა და საახალწლო სამზადისმა ყველაფერი გადამავიწყა… აღარც სევდიანი ფიქრებისთვის მეცალა… რამდენჯერმე გიოს სტატუსს მოვკარი თვალი, აშკარად არ იყო ახალი წლის განწყობაზე, არ შევიმჩნიე, ჩემი ნაძვის ხე და მოსართავი სახლი უფრო მაინტერესებდა იმ მომენტში… წვიმები შემოვიხვიე და გიჟივით დავქროდი სანტას ქუდით …
ძალიან მიჭირს წერის დაწყება.. იქნებ “დაბადებიდან” დამეწყო? მაშინ გეტყვით, რომ 1939 წლის 26 მარტს, საქართველოში, ქ.თბილსში დაიბადა უდიდესი შემოქმედი, ქართველი კლასიკოსი, ყველაზე დიდი კანუდოსელი – ბატონი გურამ დოჩანაშვილი. თამამად ვიტყვი, რომ ამ კაცმა მთლიანად შეცვალა ჩემი ცხოვრება.. თავადაც სჯერა და …
ბოლო დროს ძალიან ბევრს ვფიქრობ… ყველაფერზე, ამავე დროს არაფერზე, მაგრამ ეს „არაფერი“ რეალურად ისე ბევრია… ვფიქრობ შენზე და ჩემზე… ვერშემდგარ სიყვარულზე, ჩემს შენდამი დამოკიდებულებაზე, წვიმაზე, ყვავილებზე, მზეზე, შენს ახალ ცხოვრებაზე სხვა სივრცესა და განზომილებაში, ჩემს მოჩვენებით ცინიზმზე – სახეზე ფარივით …