ადამიანი ყველაფერს ეჩვევაო.. მართლა როგორ შევეჩვიე შენთვის დაწერილი წერილებისგან ქაღალდის ნავების კეთებას და მათი გაურკვეველი მიმართულებით გაშვებას.
სიტყვების ზედმეტობა, მხოლოდ შეგრძნებები. დროის დაუნდობლად სვლა და ლოდინი, ლოდინი, ლოდინი!!!
სველი ასფალტი, გაზაფხულის სუნი და მაინც ვერგამოსული მზე, ვერგაღვიძებული სიხარული და ვერშეგრძნებული გაზაფხული.. ამ ზამთარმაც ხომ უთოვლოდ ჩაიარა.
ხედავდი როგორ ვიდექი სველ ასფალტზე თმაჩამოშლილი, როგორ მასველებდა წვიმა.. გიყურებდი თვალებში და არ მჯეროდა, რომ ჩემ ყველაზე დიდ და გულწრფელ ოცნებებს ვხედავდი მათში, კალაპოტში მოქცეულს.
არ მოვსულვარ.. რა უნდა მეთქვა? რომ შენს თვალებში ყურება სახლში დაბრუნებას ჰგავდა? თუ ის, რომ შენიდან წამოსულ ჰაერს ვსუნთქავდი იმ წვიმიან დილას და შენი ფილტვების სივრცე იმდენად მეძვირფასებოდა, რომ ვერსად გაგიშვებდი? როგორ მეთქვა რატომ შევწყვიტე იმ დღეს სიცილი მოულოდნელად, რატომ გავჩუმდი.. რა მეთქვა, რა..
უშენობის არ დატყობა ყველაზე ყალბი ნიღაბია, რომელსაც ყველაზე დიდი წარმატებით ვხმარობდი.
ცხოვრება მომენტებისგან შედგებაო.. რაც შეიძლება მეტი მომენტი შეაგროვეო.. ადამიანები ყოველთვის მიდიანო.. მერე რა, რომ თოვლი არ მოვიდაო, არ შეგეშინდესო, შენი მაისი შეხვდება მისასო..
“რა დაგემართა?” მანჯღრევ და მაღვიძებ… ისევ, ისევ, ისევ.
სისხლის ერთ წვეთში მოქცეული ყველა შეგრძნება წამში დაივლის სხეულის ყველა უჯრედს და საგანგაშო სიგნალებს გზავნის ყველგან.
ისუნთქე, იცინე, იყვირე, რომ ჭკუიდან არ შეიშალო, რომ გადარჩე!
მერე რა, რომ ამდენი ყვირილისგან ხმა აღარ გაქვს, იყვირე!!!!
მე ხომ საკუთარ არსებობას ვერ იქნა და ვერ შევეგუე..
Read Next
There is no excerpt because this is a protected post.
ყველაფერი დაიწყო იმით, რომ ნიკა წულუკიძემ საგამოცდოდ რომელიმე მსახიობისგან ინტერვიუს აღება დაგვავალა. მაშინვე ვიფიქრე, ბატონ ჯემალ ღაღანიძესთან წავალ – მეთქი, მაგრამ ვერანაირი საკონტაქტო საშუალება ვერ ვნახე. ბოლოს გამახსენდა, რომ გაგას (ჩემი პირველი კურსის პედაგოგს) თავის სპექტაკლში “გონზაგოს მკვლელობა” ყავდა დაკავებული …
რას იტყვის გოჩა? რას იტყვის მზია? რას იტყვის ნანული? როგორ ჩანს ის? როგორ ჩანს ეს? რა მოსწონთ მათ? და არა: რას ვიტყვი / რა მინდა მე 🙂 რას იტყვი / რა გინდა შენ 🙂 რას ვიტყვით / რა გვინდა ჩვენ …
ჩემი მეგობარია.. არა, მეგობარი კი არა ყველაზე ახლო ადამიანია.. საშუალო სიმაღლის, გამხდარი გოგოა პატარა, აპრეხილი ცხვირით, მუქი თაფლისფერი თვალებით და სწორი, მორიჟაო მხრებამდე თმით. ზაფხულში გავიცანი. ცოტა უცნაურად. დღეც უცნაურად გაგრძელდა და უცნაურად დასრულდა.