– მოდი, ჩამეხუტე.
– შენ ჩამეხუტე.
საშინლად წვიმდა.. ჩვენ არ გვაწვიმდა სამაგიეროდ..
მოშორებით იჯდა. ჩემ პირდაპირ. მე კედელთან ვიდექი და ვუყურებდი.
თვალს არ ვაცილებდით ერთმანეთს.
გაეღიმა.. მეც გამეღიმა, თუმცა სერიოზული სახის შენარჩუნებას ვცდილობდით..
ხუმრობა რაღაც უაზრო შეჯიბრში გადაიზარდა.
არ ვეხუტებოდი. არც ის. ადგილიდან არ ვიძვროდი. არც ის.
ისევ გაეღიმა..
რა ლამაზი იყო..
მეც გავიღიმე და გვერდით გავიხედე.
მერე ისევ შევხედე. მიყურებდა..
(არ ჩაეხუტო!! არ ჩაეხუტო ფაო!)
– მიყვარხარ.
– მეც მიყვარხარ (ჩემი ხმა არ მეცნო)
თმაზე გადაისვა ხელი..
თვალები უციმციმებდა..
მეც შევისწორე თმა და ისევ შევხედე.
თავს ძლივს იკავებდა ბოლო ხმაზე არ ახარხარებულიყო.
მეც ძლივს ვიკავებდი სიცილს.
– წვიმამ გადაიღო .. ისე ვთქვი თითქოს იმ წამს ამაზე მნიშვნელოვანი არაფერი ხდებოდა..
– წავიდეთ?
– წავიდეთ.
ადგილიდან არ დავძრულვართ.
ის ისევ ჩემ წინ იჯდა, მე ისევ მის წინ ვიდექი.
– არ ჩამეხუტები? – ეს ტონი.. ჰჰ <3
– შენ? – კითხვა დავუბრუნე..
წამოდგა.
ფეხი მოვინაცვლე.
(მოვა, არ მოვა, მოვა, არ მოვა.. არ მიხვიდე!)
ნელ-ნელა დაიძრა..
მეც დავიძარი.
ძალიან ძლიერად ჩამიკრა გულში..
თითქმის აღარც ვჩანდი..
მისი სუნი <3
ხარბად ვიყნოსავდი, რომ მეორე დღემდე გამყოლოდა..
მზე რომ გაგათბობს და დაგამშვიდებს, აი შემაწუხებლად კი არა, სასიამოვნოდ რომ გათბობს.. ასე გავთბი..
მთელი საღამო სულელივით მეცინებოდა ამ უცნაურ თამაშსა თუ შეჯიბრზე..
როგორ გვიყვარს ერთმანეთი.. ჩვენ..
Read Next
ახლა რაღაც ისეთს უნდა ვწერდე ;დ მისწიურს :დ მაგრამ ვერ აღვიქვამ ამ რაღაცას სერიოზულად. სავარაუდოდ ისევ რაკეტის გამოცდის უშედეგო (?) მცდელობაა.. მაგრამ რახან ხალხს ძალიან უყვარს კუდების გამობმა (თუმცა კუდი ამასაც აქვს) ვიტყვი. მევიდა ბეჯო ჩვენი დრო? უცხოპლანეტელები მევიდნენ <3 …
იშვიათად ვლაპარაკობდით… რამდენჯერმე მიხვდა, რომ ვერ ვიყავი ხასიათზე და თვითონ მომწერა რამე ხომ არ მოხდაო… მიხაროდა, რომ არ ბრაზობდა, მაგრამ თან ვცდილობდი დისტანცია რამეჭირა, ისევ მის სასიკეთოდ… თავიდან ვწერდი, ვთვლიდი, რომ ჩემი ბრალი იყო თუ რამე ისე არ ქონდა და …
რატომ აკეთებ ამას? სხვა გზას ვერ ვხედავ… და ეს გზა აირჩიე? ვერ ხედავ? ვხედავ… სისულელეს რომ აკეთებ მაგდენს თუ ხვდები? მართალი გითხრა არ მაინტერესებს… რა გჭირს? ეს შენ არ ხარ… შენ იბრძვი, ხელის ჩაქნევა არ გჩვევია… ახლა რა დაგემართა?
“წაეთრნენ სოფლელები სოფელში და ქალაქმაც ამოისუნთქა” – ეს ხოხბების მიერ წარმოთქმული ფრაზაა, რომელსაც ყველაზე ხშირად გაიგონებდით ამ დღეებში, ალბათ. ყოველ …