წვიმს, შავი ქოლგებია ყველგან. ხალხს ეშინია წვიმის, მუქ ფერებს აფარებენ თავს,
მუქი სახეებით დადიან და მუქი ფიქრები აქვთ.
მე და შენ არ გვეშინია წვიმის, შავი ქოლგების ნაცვლად ფერადი ბუშტები გვიჭირავს,
ცისარტყელას ვხატავთ და ფერადად ვიღიმით.
მოდი, სანამ ზამთარი თავის ფიფქებს დაგვათოვდეს, მანამ შემოდგომის ყვითელმა ფოთლებმა გვათოვოს.
მოდი, სანამ თოვლში გავაკეთებდეთ ანგელოზებს, მანამ ჩამოცვენილ ფოთლებში გავაკეთოთ.
მოდი, ბევრი ვიაროთ და ბევრი ვიცინოთ და ხელები გავუთბოთ ერთმანეთს და…
უბრალოდ გვეყოს ამდენი სევდა, რა.
შენ იღიმი, მეც ვიღიმი.
შენ თბილი ხელები გაქვს და მეც მათბობ, იმიტომ, რომ შენ ჩემი ახლო მეგობარი ხარ და
შენი არსებობითაც კი მაფერადებ მაშინ, როცა მეც იმ შავქოლგიანი ადამიანებივით
მუქი ფიქრები მაწვება.
შენ შემოდგომისფერი პოსტები წერე, მე წავიკითხავ და აღვფრთოვანდები.
ჰო, მალე მოვა შემოდგომა <3
შენ ფოთლებს აყრი მაღლა, მე კი ხელებს გავშლი და ტრიალით შევეგებები დედამიწაზე დაბრუნებულ ფოთლებს.
მერე, როგორც შენ თქვი, ყველაზე ყვითლებს შენთვის დაიტოვებ, მე კი ყველაზე ლამაზფორმიანებს მაჩუქებ.
და იცი რა? მე მართლა ჩავაკრავ ამ ფოთლებს წიგნში და ყოველი გადაშლისას გამახსენდება, როგორ შემოვიარეთ მთელი თბილისი
ფეხით, შემოდგომისფერ თოვაში და როგორ გვიხაროდა.
როგორ გვასველებდა წვიმა და როგორ ვანათებდით ამდენ მუქ ფერში მხოლოდ ჩვენ ორნი.
ჩვენ ერთმანეთს ვაფერადებთ, ჩვენ ერთმანეთს ვჭირდებით.
ჩვენ კარგად ვიქნებით, სანამ ერთმანეთი გვეყოლება.
სანამ შემოდგომა იარსებებს.
Read Next
ხელზე ხელს გადებ, თითქოს ეს რამეს გიშველის, უფრო სწორი იქნება თუ ვიტყვი, რომ იმედი მაქვს ამის. ხელს გიჭერ და შენს რეაქციას ვაკვირდები. რა მინდა რომ დავინახო? შვება? ესეც ხომ დროებითი იქნება და საერთოდაც, ყველაფერი ხომ დროებითია.. შენც, მეც, ჩვენი სიყვარულიც.. …
“ნუ უსმენ ხალხს რომ თითქოს ჩქარა გადის დრო, რომ მშვიდად ყოფნას შენსას აღარავინ მტრობს, ხომ გრძნობ, ამ ფიქრს, კართან ჩუმად რომ გიცდის, შენ კი, კვლავ გწამს, რომ სიმღერა დაგიცავს. შენ ხედავ სიზმრებს, ისევ და სიყვარულის გწამს.” კისერზე გადებ სუსტ მკლავებს.. …

ყოველთვის ვტოვებთ სულის პატარა ნაწილს სხვა ადამიანებში. ადამიანებში, რომლებიც გვიყვარს. ადამიანებში, რომლებიც გვეიმედებიან. ადამიანებში, რომლებისაც ასე ძალიან გვჯერა. ადამიანებში, რომლებიც …
ადრე, როცა მე და ჩემი და პატარები ვიყავით, ერთი ტრადიცია გვქონდა. ნაძვის ხეს ყოველთვის 24 დეკემბერს ვაწყობდით, მამაჩემის დაბადების დღეს. ჩვენს დაბადებამდე დიდი ხნით ადრე დაიწყო ეს ტრადიცია,მამაჩემის დაბადებიდან. ჰოდა, ასე, 24 დეკემბერს ყველა ერთად, საზეიმოდ ვრთავდით ნაძვის ხეს, რომელიც იმ დროისთვის უკვე საკმაოდ ძველი იყო. სათამაშოებიც ძალიან ძველი ქონდა, მაგრამ ეგ ძველისძველი სათამაშოები დღემდე სიგიჟემდე მიყვარს. დროთა განმავლობაში ძველი ნაძვის ხე შეიცვალა ახლით, სათამაშოებიც ახალმა, უფრო თანამედროვე და სხვადასხვანაირი დიზაინის სათამაშოებმა ჩაანაცვლა. მხოლოდ ერთი რამ არ იცვლებოდა – პატარა ზეიმი, რომლის მონაწილეებიც ყველა ერთად ვიყავით. დრომ პირველი ბებო გამოაკლო ამ ტრადიციას. დღეს კი პირველი წელია, როცა მამას დაბადების დღეზე, მამასთან ერთად არ ვაწყობთ ნაძვის ხეს. არ ვიცი, რამ უნდა გააქროს 24 დეკემბრის სევდა, ან რა დრო უნდა გავიდეს, რომ ჩვენი ეს პატარა ტრადიცია ცრემლების გარეშე, მხოლოდ ღიმილით გავიხსენო, ან როგორ უნდა დავიჯერო, რომ აღარ ხარ და აწი მხოლოდ შენთან დაკავშირებული მოგონებებით მოგვიწევს ცხოვრება. არც იმის მჯერა მაინცდამაინც, რომ დრო რამეს განკურნავს, ვერასდროს მივეჩვევი იმ ფაქტს, რომ შენ არ ხარ. ჩვეულებრივად მიდის თითქოს ცხოვრება, ნაძვის ხეც დავდგით, ეს წელიც წავა და ახალიც მოვა, მაგრამ ვეღარასოდეს, ვეღარაფერი იქნება ისე, როგორც იყო. ყველაფერი შეიცვალა და არ ვიცი, როგორ შევეგუო ამ რეალობას. გილოცავ მა დაბადების დღეს. მიყვარხარ.