არ ვიცი რატომ მავსებს ეს თეთრი, გაყინული მასა ასეთი სითბოთი, მაგრამ ფაქტია, რომ თოვლის მოსვლისთანავე სუულ სხვანაირი ვხდები… ისეთი, როგორიც სხვა დროს არ ვარ.. იცი ერთი დილა გამახსენდა… მაშინ აბიტურიენტი ვიყავი.. დილას აადრე მქონდა უნარების გაკვეთილი.. სადღაც 8 საათზე გავედი …
მოიისფრო Articles.
მე მჯერა… მჯერა ოდესმე წავალ… მე არ ვაპირებ სიკვდილს… უბრალოდ გავქრები, ლამაზად, უჩუმრად… წავალ, თუნდაც ამისთვის ზღვის გადაცურვა დამჭირდეს… მე სიმღერით გადავცურავ ზღვას და დავუბრუნდები იმ სამყაროს, რომელსაც ნამდვილად ვეკუთვნი… ჯოჯოხეთიდან სამოთხეში… ტყუილიდან სიმართლეში… სიძულვილიდან სიყვარულში…
საოცრად დიდი ემოციით სავსე, და მაინც უემოციო… ცივი… ხელებგაყინული, გრძნობებისგან დაცლილი, ფაიფურის თოჯინა… ყველასთვის სასურველი და ამავე დროს საძულველი… ყველა მისი დახმარების მოლოდინში… მისთვის კი – არავინ… ისეთი შიშით სავსე, ნეკერჩხლის ფოთოლი რომ გრძნობს ქარის ყოველი დაბერვისას… წყლის პატარა წვეთი …
ამ წერილს თქვენ გწერთ.. შენ, შენ და შენ… შენც… მოკლედ ყველას, ვინც თავის თავზე მიიღებს… განსაკუთრებით კი რამდენიმე ადამიანს… N1 შენ: შენ ჩემი პატარა მეგობარი ხარ, რომლის მიმართაც იშვიათად გამოვხატავ სითბოს, მაგრამ თუ გამოვხატავ, ჩემ ყველა ნაბიჯში იგრძნობა ის, რომ …
დღეს შევედი Facebook-ზე და ჩემი ძმაკაცის Wall სავსე დამხვდა სხვადასხვა ლინკებით, სათაურით: „მოგონებები 105-დან“. ნოსტალგია შემომაწვა და ახლა ამ პოსტს ვწერ :დ გამახსენდა, ყოველ დღე დილიდან დაღამებამდე როგორ ვუსმენდი რადიო 105-ს, ვრეკავდი პირდაპირ ეთერში, ვამესიჯებდი, მონაწილეობას ვიღებდი გათამაშებებში და ა.შ. …
ყოველთვის ვაფასებდი ადამიანებს, რომლებსაც მეორე ადამიანის სამართლიანად შეფასება შეეძლოთ. ხედავდნენ როგორც მინუსებს, ასევე პლიუსებს. პირადად მე ყოველთვის ვამჩნევ ადამიანის უარყოფით მხარეს, მაგრამ ამის პარალელურად დადებითის ძებნას ვიწყებ. …
სოც. ქსელები