ყველაზე ცუდი სიცარიელის შეგრძნებაა, დილას პირველ გრძნობად რომ მოდის და
ახლად თვალგახელილს უცებ რომ შეგახსენებს მომავალი დღის უაზრობას.
რა გინდა რომ ქნა?
მეგობრები ნახო? წერო? იკითხო? მუსიკას უსმინო?
ეს ყველაფერი ხომ მეასედითაც ვერ გაათბობს იმ აუტანელ სიცივეს,
ეს სიცარიელე რომ ტოვებს ჩვენში.
ამ სიცარიელის გამომწვევ მიზეზებზე რომ დაფიქრდე, შეიძლება ჭკუიდან შეიშალო.
ვის მოუნდება ფიქრი იმაზე, რომ ის, რისიც ბოლო პერიოდი ყველაზე მეტად გჯეროდა
შეიძლება ერთი დიდი ილუზია აღმოჩნდეს, ან იმაზე,
რომ ეს შენი ბედნიერების ილუზია ერთი ხელის მოსმით დაინგრა და სწორედ მაშინ,
როცა გეგონა, რომ ყველაფერი იდეალურად იყო შენს ცხოვრებაში, როცა ბოლოს და ბოლოს მიეცი თავს მოდუნების უფლება. არც კი ვიცი ვინ ან რა მჭირდება..
ალბათ არავინ და არაფერი.. მხოლოდ მუსიკა, ყავა და ფოთლები, რომლებიც ჩემ ჯინაზე არ ყვითლდება და არც ცვივა..
“რაც არ გვკლავს, ის გვაძლიერებს..”
მიმიფურთხებია ისეთი სიძლიერისთვის, როცა ათასჯერ უნდა მოკვდე სულიერად,
რომ ოდნავ “გაძლიერდე” და ფიზიკურად მაინც ცოცხალი დარჩე.
მიმიფურთხებია ისეთი სიძლიერისთვის, რომელიც ფერებს გვაკარგვინებს.
“თუ მხატვარმა ფერები დაკარგა, ის ყველაფერს კარგავს..”
მე მხატვარი არ ვარ, თუმცა სრულიად მოულოდნელად აღმოჩნდა, რომ იმდენი ფერიც აღარ დამრჩა,
რომ სხვა კი არა, ჩემი თავი მაინც გავაფერადო.
Read Next
წვიმს. ამინდიც ისეთი ცივი და არეულია, როგორც ჩემი ფიქრები ახლა. უკვე 2 კვირაა ოქტომბერმა თავის მელოდიის დაკვრა დაიწყო და… ვსუნთქავ. ჩვენი ტბის პირას ვზივარ. ტანსაცმელი სულ დამისველდა, მაგრამ თითქოს ესეც სულ ერთია ახლა. როგორ ველოდი ყვითელი ფოთლების თოვას, ნაცრისფერ შეპარულ …
ძლივს დავინახე მზის სხივები ამდენი ხნის მერე.. ისეთი გრძნობა მქონდა, თითქოს ძვლებში შეაღწია სითბომ.. თითქოს სისხლმა უფრო უკეთ დაიწყო მოძრაობა ძარღვებში.. მთელი არსებით შევიგრძნობდი მზის სხივებით გამთბარ ნიავს.. ხარბად ვიყნოსავდი გაზაფხულისსუნიან ჰაერს.. – რა სხვანაირი ჩანს ყველაფერი ამ სახურავიდან.. ადამიანები.. …
“შენ ვალდებული ხარ იზრუნო მასზე, ვინც მოიშინაურე”. სამწუხაროდ ძალიან ხშირად, თითქმის ყოველთვის გვავიწყდება ეს. ვივიწყებთ რა ცოტა ჰყოფნით ჩვენით სავსე ადამიანებს ბედნიერებისთვის და რა ადვილად სტკივათ ერთი შეხედვით უმნიშვნელო წვრილმანებიც კი. არ ვცდილობთ ისინი გავაბედნიეროთ, ვინც მოვიშინაურეთ, უფრო მეტიც, მათ …
რატომ იკლავენ თავს ადამიანები? კითხვა, რომელიც ყოველთვის არსებობდა და რომელზეც დღემდე არ არსებობს პასუხი. რატომ, ან როგორ ხდება, რომ ადამიანები ასე ადვილად იმეტებენ თავიანთ თავებს გაქრობისთვის, გარშემომყოფებს კი უდიდესი ტკივილისთვის? როგორ, რანაირად მიდის ადამიანი მომენტამდე, როცა მნიშვნელობა აღარაფერს აქვს? როცა …