პაოლა

ვფიქრობ და ვერ ამიხსნია, რანაირად ხდება, რომ ისეთი სიცარიელე ჩნდება, რომელსაც ვერაფერი ავსებს.
რანაირად ვივიწყებთ ადამიანები ერთმანეთს ასე?
მართლა ტანსაცმელივით ვირგებთ? მერე ვიხდით, ვცვლით და ა.შ?
და თუ ავიკვიატეთ, მერე?
ალბათ მერე ჩნდება ეს აუვსებელი სიცარიელე.
როცა ვერც იმ აკვიატებულს აგდებ, ვერც ახალს იცვამ იმიტომ, რომ უაზროდ ამოიჩემე ის რაღაც.
აგიკვიატე?
არ ვიცი.
ვერც იმას ვხვდები, რატომ უნდა გიყვარდეს ადამიანი, ვინც ამას ოდნავადაც არ იმსახურებს, როცა გვერდით, შენთან ძალიან ახლოს არსებობს მეორე ადამიანი, რომელიც ყველაფერს გაიღებდა, რომ შენთა ყოფილიყო.
რომელიც იმ ყურადღებას და სიყვარულს გჩუქნის, რომელიც “იმას” არასოდეს უჩუქნია.
რომელსაც არასოდეს ეზარება გითხრას, როგორ უყვარხარ და რა მნიშვნელოვანი ხარ მისთვის.
და რახანია ეს სიტყვები “იმისგან” არ გსმენია?
დიდი ხანია.
და რატომ მაინც და მაინც “ის”?
რატომ მიჩქარდება გული მაინცდამაინც “მის” დანახვაზე?
ალბათ იდიოტი ვარ, რა ვიცი.
თუმცა ისიც საკითხავია მიყვარხარ, თუ უბრალოდ
აკვიატებად მექეცი.
შეიძლება სულაც ის მოგონებები მიყვარს რაც იყო,
ან ის ადამიანი, ვინც თავად შევქმენი.
არაფერი ვიცი გარდა იმისა, რომ საოცრად ცარიელი ვარ და შენ კი არ მაკლიხარ, არამედ ის ადამიანი, ვისაც შენ გამო ვატკინე ასე ძალიან.
არ ვიცი ყველა ჩვენგანშია პაოლა, თუ არა, მაგრამ ჩემში ყოფილა, თურმე.
მაგიჟებს ეს ქაოსი და დაბნეულობა.
If I could be, who u wanted..
If u could wait..
არ ვიცი.
დარწმუნებული ვარ, რომ ამ პოსტს არც ერთი თქვენგანი არ წაიკითხავს, ალბათ ამიტომ ვწერ ასე თამამად.
უკვე მომენატრე.
ვერ ვეჩვევი ჩემი მეგობრების სიაში შენს არარსებობას, დღეს 700-ჯერ შემოვედი შენს პროფილზე.
უცნაურია, არა?
Woh…
ჩემში არსებული პაოლა არ მაძლევს საშუალებას რამე დავალაგო გარშემოც და ჩემშიც.
მადლობა უამრავი ლამაზი დღისთვის და იმისთვის, რომ ჩემ თხოვნას ასრულებ.
მჯერა, რომ ასე გააგრძელებ და ოდესმე ბედნიერი იქნები, შენ მაინც.
SUN დრო.