სამყაროში არაფერია მუდმივი და ალბათ ამასაც აქვს თავის სილამაზე. ადამიანები ტანსაცმელივით ვირგებთ ერთმანეთს, ვეჩვევით, გვიყვარდება და ზოგჯერ, ძალიან დიდი ხნის გასვლის შემდეგ ვხვდებით ხოლმე, როგორ შემოგვაცვდა ერთმანეთიც, შეჩვევაც, სიყვარულიც. იმდენად […]
ყოველთვის ვტოვებთ სულის პატარა ნაწილს სხვა ადამიანებში. ადამიანებში, რომლებიც გვიყვარს. ადამიანებში, რომლებიც გვეიმედებიან. ადამიანებში, რომლებისაც ასე ძალიან გვჯერა. ადამიანებში, რომლებიც ნაკლებად გვაგრძნობინებენ ჩვენში არსებულ სიცივეს. ყოველთვის ვტოვებთ სულის პატარა ნაწილს […]
ისეთი გრძნობა მაქვს, რომ ეს ზამთარი არასდროს დამთავრდება.არასდროს დამთავრდება სიცივე და ყოველ დღე სხვების ბოლო ამოსუნთქვებს დავითვლით. ამ სიცივეს ვერც გაზის გამათბობლით გაათბობ, ვერც ცხელი შოკოლადით და ვერც მჭიდროდ შემოხვეული […]
მახსოვს, ჩემი შარშანდელი პოსტი მთავრდებოდა სიტყვებით: “იქნებ, 2017-ში მაინც”… პირდაპირ ვიტყვი, ბევრი რამ არ ასრულდა. ძალიან, ძალიან რთული წელი იყო ყველა ასპექტში, განსაკუთრებით ემოციურად. ეს იყო წელი სრული გარდატეხის და […]
და ასეთია ყოველთვის ბოლო ნამდვილი გრძნობის, განცდის და ვნების. და მეც, ამ დიდი კანონის ნებით – მიყვარხარ. შენ – ელფების ტყის პრინცესა. ის – გრძნობების ქურდი. სად შენ და […]
ყოველ ღამე მესიზმრება, რომ დავფრინავ. დიდი, ჭრელი ფრთები მაქვს და მთელს სამყაროს ვუვლი გარშემო. თავს ძალიან მსუბუქად ვგრძნობ, არაფერი მაწუხებს კოსმოსის მტვერში გახვეულს. იისფერს ლურჯი ერევა. ძალიან, ძალიან ბევრი ვარსკვლავია […]
შენ, მე და ჩვენი პატარა კატა, რომელიც ჯერ ისევ თვეებს ითვლის, ძალიან გვაბრაზებს და მაინც, იმდენად საყვარელია, რომ შეუძლებელია არ გიყვარდეს – ოჯახური იდილიაა. ალბათ, ყველაზე ლამაზ ოცნებებშიც ვერ წარმოვიდგენდი, […]
ამჯერად ტრადიციას დავარღვევ და პოსტს დაბადების დღემდე რამდენიმე წუთით ადრე კი არა, უშუალოდ ამ დღეს დავწერ. როცა შენ დაბადების დღემდე რამდენიმე წუთიღა რჩება, განწყობა მაინც სევდიანია და სულ იმაზე გეფიქრება, […]
საგიჟეთიდან გამოღწეულად ვგრძნობ თავს. ირგვლივ სითეთრეა, სიმშვიდე და ალაგ-ალაგ ფეერვერკების ხმა ისმის. ახალ წლამდე ჯერ რამდენიმე საათია, თუმცა ბოლო დროინდელმა მოვლენებმა ისედაც არარსებული საახალწლო განწყობა სულ გააქრო. საახალწლო არ ვიცი, […]
ერთი, ორი, სამი. ერთი, ორი, სამი. თანაბრად ვსუნთქავ და ჯერ კიდევ უადამიანო, ფეხდაუკარებელ თოვლს მივუყვები. შინაგანად ვხვდები, რომ არც მე მაქვს უფლება, იისფერი უსასრულობა ბათინკის ძირებით გავთელო, მაგრამ ვერ გავჩერდები, ახლა […]