წვიმს, შავი ქოლგებია ყველგან. ხალხს ეშინია წვიმის, მუქ ფერებს აფარებენ თავს, მუქი სახეებით დადიან და მუქი ფიქრები აქვთ. მე და შენ არ გვეშინია წვიმის, შავი ქოლგების ნაცვლად ფერადი ბუშტები გვიჭირავს, ცისარტყელას ვხატავთ და ფერადად ვიღიმით. მოდი, სანამ ზამთარი თავის ფიფქებს …
მოიისფრო Articles.
გესმის? რას გახსენებს? უცნაურია, თუმცა ყველას თავის ასოციაციები აქვს. ერთი ჭიქაც დავლიოთ. მე? მე მოთიბული ბალახის სუნს. მზით გამთბარ თმას, სხივებს თვალებში. გულწრფელ ღიმილს და იმ დროს, სანამ ისეთები ვარსებობდით, როგორებიც წესით ახლაც უნდა ვყოფილიყავით. არა, არ გესმის. ეს ნოსტალგიაზე …
“და დღე, რომელიც უშენოდ მოვა, მხოლოდ გარედან იქნება მშვიდი.” ბევრჯერ გამღვიძებია ღამით სიზმრით შეშინებულს. დამსიზმრებია, რომ დავშორდით, ან რამე დაგემართა, ერთი სიტყვით უშენობა – ყველაზე დიდი კოშმარი იყო. ცნობიერად თუ არაცნობიერად ყველაზე მეტად ამის მეშინოდა. მერე გირეკავდი – ხშირად ატირებული, …
– ადამიანები სად არიან? – ისევ იკითხა პატარა უფლისწულმა. – უდაბნოში ცოტა არ იყოს, მარტოობაა… – ადამიანთა შორისაც მარტოობაა, – მიუგო გველმა. ჰო, მეტი არაფერი.
მთელი წელი ისეთი არეული ვიყავი, არც მეგონა ოდესმე თუ დავლაგდებოდი. ვერ ვიტყვი, რომ კარგი წელი იყო. ზამთარი კარგად დაიწყო და ქაოტურად გაგრძელდა. პრობლემები მქონდა თითქმის ყველა სფეროში – სწავლის გარდა! მაინცდამაინც არც გაზაფხულზე მოუკლავს თავი ამ წელს კარგი რამეების გამეტებით. …
მოგონებების შემნახველი კადრები და… ჰო, ისევ. როგორ ფიქრობ, მოგონება მტერია? ხშირ შემთხვევაში გვტკენს, მაგრამ თან ისეთი შორეული სითბოთი გვავსებს.. საერთოდ საჭიროა? მე მგონია, რომ კი. აბა, წარმოიდგინე. რომ არა ჩვენი პინკინები ბუნებაში, ტერასაზე გათენებული ღამეები, “სულები” სხვენში, დანთებული კოცონის გარშემო …
ხშირად ხდება ხოლმე ისე, რომ სრუილად შემთხვევით, ჩვენ ცხოვრებაში გარკვეული ადამიანები საოცრად დიდ მნიშვნელობას იძენენ. აი, ასე. ჩნდებიან სრულიად შემთხვევით, შემოიჭრებიან ჩვენ ყოველდღიურობაში და ზუსტად მაშინ მიდიან, როცა უკვე ძნელი ხდება მათი გაშვება. People always leave. ეს ასეა. მეც შემოვიჭერი …
თოვლი მოვიდა. პირველი თოვლი. იყო დრო, ერთად ვხვდებოდით. არ ვიცი გახსოვს თუ არა, პრინციპში აღარც მაინტერესებს და არც უნდა გახსოვდეს, მე ხომ გითხარი წადი – მეთქი. რაღა მნიშვნელობა აქვს ახლა აქ ამის წერას.. მერამდენედ გაგიხსენო. მერამდენედ ვთქვა, რომ მენატრები. მერამდენედ …
” – გავუცხოვდით. – ეგ ახლა თუ შეამჩნიე კარგადაა შენი საქმე. გავუცხოვდით ძალიან დიდი ხანია. დეკემბრის მერე საოცარი ტემპით იზრდებოდა ეს სიშორე და სულ უცხოობაში გადავიდა. – ბევრი შემძლებია, მაგრამ არა ყველაფერი. – რა ვერ შეძელი? – არ უნდა მომნატრებოდი. …
დუგ-დუგ, დუგ-დუგ, დუგ-დუგ. როგორ იწყებენ წერას უზომოდ კარგ ადამიანებზე? პრინციპში რა მნიშვნელობა აქვს, მაინც ვერ გადმოვცემ – ხოლმე ჩემ გრძნობებს სიტყვებით მათ მიმართ, ვინც ძალიან მიყვარს. ვერ ვწერ დედაზე, გიოზე, მეგობრებზე. უფრო სწორად ვწერ, მაგრამ მიჭირს. ლუკა როგორი ბიჭია, იცით? …
სოც. ქსელები