“შენ ვალდებული ხარ იზრუნო მასზე, ვინც მოიშინაურე”.
სამწუხაროდ ძალიან ხშირად, თითქმის ყოველთვის გვავიწყდება ეს.
ვივიწყებთ რა ცოტა ჰყოფნით ჩვენით სავსე ადამიანებს ბედნიერებისთვის და რა ადვილად სტკივათ ერთი შეხედვით უმნიშვნელო წვრილმანებიც კი.
არ ვცდილობთ ისინი გავაბედნიეროთ, ვინც მოვიშინაურეთ, უფრო მეტიც, მათ წილ სითბოს სხვებს ვუნაწილებთ, სხვებზე ვზრუნავთ, სხვებს ვცდილობთ დავანახოთ სითბოც, სიყვარულიც და ოდესღაც უდაბნოში მოსმენილ მელაკუდას დარიგებას ისე ვივიწყებთ, თითქოს არც ყოფილა.
აღარც ის გვაინტერესებს შეჭამა ბატკანმა ვარდი თუ არა, ვეღარც ჩვენ – ჩვენი ვარდის გამორჩეულობას ვხვდებით და შედეგად ვარსკვლავებიც აღარ გვიცინიან.
ამიტომაა მარტოობა ადამიანებს შორის.
მოდი, ნუ მომიშინაურებ.
