ქარი და..

ასეც ხდება.
ამინდი უეცრად, რადიკალურად იცვლება – ხოლმე.
ალბათ ამაზე ამბობენ “მოწმენდილ ცაზე მეხი გავარდაო”.
მეხი არ ვიცი, მაგრამ ქარი კი ამოვარდა.
თან ძალიან, ძალიან ძლიერი, ცივი ქარი.
აი, ძვლებამდე რომ გაატანს და სიცივით აგივსებს მთელ არსებას,
ჩაყლაპვით და გაქრობით რომ გემუქრება, ისეთი.
მთელი ღამე ვუსმენდი ქარის ხმას. მაშინებდა, არ დამაძინა.
საზარელ სიჩუმეს მაინც სჯობდა, ალბათ.
ისეთ სიჩუმეს, რომელიც სიმშვიდის კი არა, სიცივის მომტანია.
გამჭვირვალეს რომ გაგხდის, იმ სიცივის.
ჰო და, ქარი მერჩივნა ისევ.
ეს ის შემთხვევაა, როცა ცუდსა და უარესს შორის აკეთებ არჩევანს.
ალბათ ქარის ბრალი იყო, რომ ის მცირე დროც, რაც ძილს დავუთმე,
თვითმკვლელი თევზებით იყო სავსე.
ლაბირინთი.
გასვლა მარტო ერთი კარიდან შეიძლება, მაგრამ ეს არაა გადარჩენა.
თუ ამ კარს გააღებ, სხვა, უფრო საშინელ სამყაროში აღმოჩნდები.
ვერაფერს ცვლი, არ არსებობს გამოსავალი, ვერც შენი ფერადი
ფანქრები დაგეხმარება აქ.
ამ გვირაბის ბოლოს შუქიც არ მოჩანს.
საერთოდ არ აქვს ბოლო.
საბოლოო კოლაფსამდე სულ ცოტა რჩება.
ვერც კი ხვდები სიზმარია, თუ რეალობა.
გეღვიძება.
ცივი ოფლი გასხამს და ხვდები, სიზმარი ყოფილა.
თავის ტკივილს და თავბრუსხვევას გრძნობ.
გარეთ კი ისევ ქარია.
ქარი, რომელსაც არაფერი მოაქვს სიცივის გარდა.
არც იასამნის სურნელი, არც ჰაერისფერი აკორდები, არაფერი.
ასეთ დღეებს არ აქვთ გაზაფხულის სუნი.
აღარ მინდა ჯიუტი შეგრძნებების მოგერიება…
უბრალოდ თვალები მინდა დავხუჭო.
და სულ ეს არის, ეს არის სულ.
იცი, გაზაფხული მოვიდა… მგონი.
ერთი ისაა, რომ ეს საშინელი ქარი არ მაცდის რამე შევიგრძნო,
მზის სხივებს მიმალავს.
ყოფილხართ ვარსკვლავებთან ძალიან ახლოს?
მე ვიყავი.
ჰო, ბალახზე ვიწექი და ცას ვუყურებდი. გეგონებოდა ვიღაცას მუჭით მიმოეფანტა ცაზე ვარსკვლავები.
“ისე ბრწყინავდნენ და ისე შორეულად”..
ვუყურებდი და ვფიქრობდი, ნუთუ შეუძლებელია მეც მქონდეს პატარა უფლისწულის მსგავსი ასტეროიდი – მეთქი,
ჩემთვის ხომ ყველა ვარსკვლავი იცინოდა იმ წამს.
მერე..
მერე გამახსენდა როგორ ვექცევით ადამიანები ერთმანეთს, არ ვიცი დამთხვევა იყო თუ რა,
მაგრამ როგორც კი ამაზე დავიწყე ფიქრი, შევამჩნიე როგორ ჩაქვრა ნელ-ნელა ყველა მათგანი.
ვინ მოგვძებნის მაშინ, როცა რძისფერი ნისლი ჩამოწვება ტყეში და გზას ვეღარ გავაგნებთ?
ალბათ ეს ქარიც ჩადგება ოდესმე და მზეც გამოანათებს, მაგრამ ახლა
მაინც კომას გავს ეს ყველაფერი.
როდის გავიღვიძებთ?