ის უცნაური მომენტი, ძველ რაღაცეებს რომ იხსენებ და თან ცრემლებს ვერ იჩერებ, ღაპაღუპით მოგდის და თან გეცინება..
რა კარგი იყო და რა კოშმარად იქცა ყველაფერი ბოლოს.
რატომ ვერ ხვდებიან ადამიანები თავიანთი უბრალო ქმედებით რამხელა ტკივილი შეიძლება მიაყენონ სხვას?
უზომოდ რომ გენატრება ის, რაც იყო.
ისინი, ვინც იყვნენ.
გენატრება და თან გინდა გძულდეს, იმიტომ, რომ არ იმსახურებენ შენ სიყვარულს
და ზუსტად იმიტომ, რომ არ გძულს, შენი თავი გძულდება ბოლოს.
ასეთი სუსტი როგორ ხარ.. როგორ..
სიტყვას არ უნდა გწერდე საერთოდ.
ოდნავადაც არ იმსახურებ, მაგრამ დღესაც, ამ წუთასაც ისევ ისე ძალიან მიყვარხარ.
იმიტომ, რომ ნამდვილად იყავი ჩემი საუკეთესო მეგობარი.
და ის, რაც იყო, ნამდვილად იყო.
სახით ხარ სათრევი.
სული მეხუთება.
