აკორდები.
ეს არაა სიჩუმის, არც შემოდგომის.
ეს არაა სიმშვიდე.
ეს სიცივეა. იმის შეგრძნება, თუ როგორ ხდები გამჭვირვალე.
როგორ წყვეტ შენი თავის შემჩნევას.
ლაბირინთი.
გასასვლელი არსადაა, მხოლოდ სიბნელე, სიცივე და შიშისმომგვრელი
გრძნობა, რომ არ ხარ მარტო და ზუსტად ეს გაშინებს.
გასვლა მარტო ერთი კარიდან შეიძლება, მაგრამ ეს არაა გადარჩენა.
თუ ამ კარს გააღებ, სხვა, უფრო საშინელ სამყაროში აღმოჩნდები.
ვერაფერს ცვლი, არ არსებობს გამოსავალი, ვერც შენი ფერადი
ფანქრები დაგეხმარება აქ.
აქ თვითმკვლელი თევზებიც კი არ არიან. აქ საერთოდ არაფერია.
არც ერთი ფერი.
გაიქეცი.
გაიქეცი, სანამ გიპოვის.
გაიქეცი, სანამ ყველაფერს ცეცხლი მოედება.
გაიქეცი, სანამ გაიგეს, რომ ისევ სუნთქავ.
სანამ ამ სუნთქვასაც მოგპარავენ.
სანამ სიტყვებს თქმამდე გაგიქრობენ ბაგეებიდან.
გაიქეცი, რომ აღარ გეტკინოს.
გაიქეცი, რომ გადარჩე.
დაასწარი და სანამ ცეცხლი გაგაქრობდეს, თავად გაქრი.
ამ გვირაბის ბოლოს შუქიც არ მოჩანს.
საერთოდ არ აქვს ბოლო.
ვერც კი ხვდები სიზმარია, თუ რეალობა.
საბოლოო კოლაფსამდე სულ ცოტა რჩება.
