როცა თმაში უკვე წვიმადქცეული ფიფქები გიბრწყინავს, სიგარეტის ბოლო ღერიც დიდი ხანია ჩაიწვა და გაყინულ თითებსაც ვეღარაფერი გითბობს, ხვდები, რომ უჩვეულოდ, უცებ შეიცვალა ყველაფერი.
ზიხარ ოთახში, სადაც დიდი ხანია არავინ ყოფილა. ერთი ნათურა ბჟუტავს, მაგრამ მისი სინათლე არაა საკმარისი. ამ მბჟუტავ სინათლეზე ძლივს არჩევ საგანთა კონტურებს. ძველისძველ კარადას, სადაც გახუნებული, ჩრჩილნაჭამი პალტო ინახება… და შენი მოგონებები. სხვა არაფერი. იქვე მორყეული საწერი მაგიდაც დგას, რომელთანაც კაცმა არ იცის როდის იჯდა ბოლოს ვინმე.
ფრთხილად ჯდები სკამზე. მისი ჭრიალი ერთადერთი ხმაა, რაც ამ სულის გამყინავ სიჩუმეში ისმის.
მაგიდაზე რამდენიმე წერილია. მართალია ამ სიბნელეში კითხვა გაჭირდება, მაგრამ ოჰ, ეს ადამიანური ცნობისმოყვარეობა… მაინც ხსნი.
აი, თურმე რას წერდა ომში წასული ბაბუაშენი ბებოს.
ტყვიების ზუზუნი, ახალგაზრდა, ლამაზი ბაბუაშენი სანგარში ჩაწოლილა და წერილს სწერს 22 წლის ბებიაშენს, რომლის მუცელშიც მათი სიყვარულის პირველ და ერთადერთ ნაყოფს დაუდია ბინა. რა დროს წერილებია, როცა ირგვლივ ყველაფერი ფეთქდება? მაგრამ სიყვარული… ეს მჩხვლეტავი კაქტუსი…
ფურცლები ძველი და გახუნებულია. ომის, სიყვარულის და სიძველის სუნი აქვს. კიდევ აუხდენელი ოცნებების და შვილის, რომელიც ბაბუას არასდროს უნახავს.
ზიხარ და არ იცი როგორ გათიშო ფიქრი. როგორ მოახერხო, რომ ჭკუიდან არ შეგშალოს. სიყვარულის არსებობის გჯეროდა, მისი მარადიულობის – არა.
მაგრამ ყოველთვის, როცა ბაბუს გახსენებაზე ბებოს თვალებზე მომდგარ ცრემლს ხედავდი, ხვდებოდი, რომ თურმე სიყვარული მარადიულადაც შეიძლება გაგრძელდეს.
ზიხარ ოთახში, სადაც შენი ბოლო ემოციაც გარეთ ამ წამს დამდნარი ფიფქივით მოკვდა. ირგვლივ ყველაფერს სევდის ფერი აქვს.
