არარსებული ბავშვობისთვის ითხოვენ პატიებას?
არა, უბრალოდ…
იცი ჩვენ ისე ჩქარა გავიზარდეთ. პატარები ვიყავით, მაგრამ… ბავშვები – არა. ხვდები რას ვამბობ?
კიდევ გინდა ჩაი? ახლავე.
მწვანე თუ?
კარგი, მე წყალს დავადგამ, შენ მანამდე ვაშლის ნამცხვარი გასინჯე.
მეტისმეტად ადრე გავიაზრეთ რაღაცები, ადრე გვეტკინა, ალბათ არ ვიყავით მზად მაშინ.
არა, მაგას არ ვამბობ. შეცდომებს ყველა უშვებს, იცი აქ არცაა შეცდომებზე. ემოციებზეა, გრძნობებზე, ნოსტალგიაზე.
კი, ახლა ვბავშვობთ, მართალი ხარ. ალბათ იმას ვინაზღაურებთ რაც უნდა ყოფილიყო. “გათიშე ფიქრი, დატკბი ცხოვრებით”.
როგორ არა, რა დამავიწყებს..
იცი, გაზაფხული მოვიდა, მგონი.
ოღონდ ჯერ ვერ ვგრძნობ..
ისეთი არაფერი, ოცნებას პეპელასავით ჭრელი ფრთები დააგლიჯეს მხოლოდ.
გათელილი ოცნებებისთვის პატიებას ითხოვენ?
ჩიტის დანგრეული ბუდეებისთვის?
მოპარული ემოციებისთვის?
იცი.. არ უთხოვიათ.
წვიმს?
ჰო, მეც მიყვარს.
მარტივია არ იგრძნო, არ გახსოვდეს.
აპათიის შემდგომი პერიოდია ყველაზე საშიში, რთულიც.
ეს ცისარტყელაა?
რომელიღაც ფერი აკლია, მგონი.
წყალი ადუღდა, ახლავე მოვალ.
გარეთ გაზაფხულის სურნელი დგას.
ჩვენ კი ვსხედვართ სიგარეტის კვამლში გახვეულნი, ვსვამთ მწვანე ჩაის, ვაშლის ნამცხვარს ვაყოლებთ და ვსაუბრობთ გარდაუვალ მარტოობაზე, ნაადრევად დასასრულებელ სიცოცხლეზე და ვაღიარებთ, რომ დაგვავიწყდა ემოციები.
დაგვავიწყდა და ვეღარ ვიხსენებთ.
ვერც მზით გამთბარ თმას, გულწრფელ ღიმილს და იმ დროს, როცა საკუთარი თავი ყველამ ვიცოდით.
მოთიბული ბალახის სუნმა გაავსო ყველაფერი.
რომელიმე მოგონებას თუ გამოჰყვა, ალბათ.
