წვიმს.
ჩვენი ამინდია.
მთელი დღეა სახლში ვარ. როგორ მომნატრებია სახლში ყოფნა, თურმე.
ის თეთრი სვიტრი მაცვია შენ რომ მოგწონდა. თბილი, ფერადი წინდები და ჭიქა მწვანე ჩაი – გვერდით, სულ რომ ვცდილობდი ძალით დამელევინებინა შენთვის და მაინც ვერ შეგაყვარე.
***
“მე” თანდათან ეჩვევა უ”შენ”ობას. ისევ ისეთია. მხიარული, ზოგჯერ ლამაზიც.
“შენ”ის სურნელიც ისევ “მე”სთანაა.
დრო, დრო..
“მე” ს რეპეტიციები დაეწყო. უხარია. ახალი ტელეფონიც შეიძინა. ვარცხნილობა შეიცვალა. ერთი სიტყვით, სიახლეებს ეძებს.
როგორც შეგპირდა, ერთი წუთით არ შეუშლია ხელი მომხდარს მის საქმეში. იმედი აქვს, რომ შენც ასე ხარ.
***
რა არის მონატრება?
***
– მოდი დავიკარგოთ.
– დრო აგვცდა.
– თუ ჩვენ ავცდით?
– დროს?
– ერთმანეთს.
***
ხვალ თოვლია გამოცხადებული. დღეს მთელი დღე წვიმს. მე 2 ჭიქა რძიანი ყავა დავლიე. შერლოკს ვუყურე, დოჩანაშვილის მოთხრობები წავიკითხე და ახლა ჩაის ვსვამ. და ჰო, ვწერ.
თუ გწერ?
ორივე.
შენ რას შვრები?
***
“მოდი დავიკარგოთ”
მითხარი და დროც…
***
“მე” ს მაინც არ ტოვებს შეგრძნება, რომ…
***
ჩაი დამთავრდა. კიდევ დავისხამ.
იცი, გუშინ მარიტა ვნახე. ვიცინეთ, ვიმაიმუნეთ, სურათები გადავიღეთ, კარგი იყო ♥
***
… რომ საბედისწერო შეცდომა დავუშვით.
***
ხვალ ითოვებს.
Read Next
“და დღე, რომელიც უშენოდ მოვა, მხოლოდ გარედან იქნება მშვიდი.” ბევრჯერ გამღვიძებია ღამით სიზმრით შეშინებულს. დამსიზმრებია, რომ დავშორდით, ან რამე დაგემართა, ერთი სიტყვით უშენობა – ყველაზე დიდი კოშმარი იყო. ცნობიერად თუ არაცნობიერად ყველაზე მეტად ამის მეშინოდა. მერე გირეკავდი – ხშირად ატირებული, …
გადის დღეები, საათები, გადის წუთები, გადის წამები და… მენატრები… იცი? მიყვარხარ… მჭირდები, იცი? იცი, მინდა რომ შენ გეკუთვნოდე, მინდა მიყვარდე, შენზე ვფიქრობდე, შენთვის ვცოცხლობდე… რომ შენი ვიყო… მინდა სულ ვგრძნობდე მე შენს შეხებას, მინდა მათრობდეს შენი სურნელი. იცი, მჭირდები, მიყვარხარ …
ჯერ დილაა, 9-ს წუთები. რომ გავიღვიძე 6 საათი იყო. გარეთ გავიხედე, აშკარად არ იყო სავარჯიშო ამინდი. ლუკას მივწერე დღეს ნუ გავალთ მეთქი, მაგრამ როგორც ჩანს არ მიუვიდა sms და 15 წუთში ჩემ კორპუსთან ერჭო. ჩავედი, წინასწარ საწუწუნოდ გამზადებული. ბევრი …
ამდენმა კითხვებმა თავგზა ამირია. როგორ მინდა, ბევრი რამ გითხრა, მაგრამ სიტყვები იქამდე ქრებიან, სანამ წარმოვთქვამ. ჩემში რჩება ყველაფერი და ისევ კითხვებად იქცევა – უპასუხოდ. თავხედები, ვინ თხოვს, რომ მოვიდნენ. ჩვენ კი, რა. ისევ დავდევთ ოცნების ჰორიზონტებს და ისევ იმდენად გვშორდება, …