“არ მომეკარო”.
ვამბობ და გიღიმი.
და ამ ღიმილში ყველაფერი ჩანს.
ჩანს, როგორ ვწირავ საკუთარ თავს შენი სურნელის გარეშე დარჩენისთვის.
როგორ კარგავს სხეული შერჩენილ სითბოს და როგორ შორდება ჩვენი თითები ერთმანეთს.
როგორ კარგავს შენ ანაბეჭდს ჩემი თმა და ფერიც კი ეცვლება.
როგორ ცვლის გულწრფელ ღიმილს ირონია, როგორ კარგავს გრეიფრუტის გემოს და
სუნს შენი სიტყვები.
სასტიკი თამაშია.
გაურკვეველი, ან სულაც არარსებული გამარჯვებულით.
წითელი, წვნიანი ფორთოხლის გემოს “ლონგ აილენდის” უცნაურად მომჟაო, გაურკვეველი,
გემრიელი არომატი ცვლის, ნელ-ნელა გვირევს აზრებს და
სულ უფრო რთულს ხდის ამ თამაშის გაგრძელებას.
გარეთ ისევ ძლიერად დაუშვა წვიმამ.
ყველაფერი თხელ ბურუსშია გახვეული.
ძალიან ლამაზია ოქროსფერის და ოდნავ შესამჩნევი რძისფერის სინთეზი.
ორივემ ვიცით, რომ გარეთ ცივა.
ვგრძნობთ კუთხის კაფეში არსებულ სითბოს, ალკოჰოლს სისხლში, მაგრამ
უერთმანეთობის სიცივეც ახლავს ამ ყველაფერს თან.
“არ მომეკარო”.
ამბობ და მიღიმი.
და ამ ღიმილში ყველაფერი ჩანს.
ჩანს, როგორ წირავ საკუთარ თავს ჩემი სურნელის გარეშე დარჩენისთვის.
როგორ კარგავს სხეული შერჩენილ სითბოს და
როგორ შორდება ჩვენი თითები ერთმანეთს.
როგორ კარგავს ჩემ ანაბეჭდს შენი თმა.
აღარც ჩემს სიტყვებს აქვთ იასამნის სუნი და
წითელი ფორთოხლის გემო.
აზრები უფრო ირევა, სიცივეც მეტად ისადგურებს,
ალკოჰოლიც მეტად ერევა სისხლს და
ამ უცნაურ ციებ-ცხელებაში მხოლოდ უსახელო, ალჰოკოლში გახვეული შეგრძნებები და
შებოჭილი ხელები არსებობს, ზღვარი შეხებასა და არ შეხებას შორის.
სიამაყე ისე გვიბყრობს, გრძნობებსაც ჩრდილავს.
მივაბიჯებთ სველ ქვაფენილზე, მსუბუქად თავბრუდახვეულები.
მივაბიჯებთ ისე, რომ მხრებითაც კი ვერ შევეხოთ ერთმანეთს.
მე მეცინება, ჯერ ჩუმად, მერე უფრო ხმამაღლა, ბოლოს მთელ ხმაზე ვხარხარებ.
გაკვირვებული მიყურებ, თუმცა ტუჩის კუთხეში შენც გეპარება ღიმილი.
თამაში დასასრულს უახლოვდება.
ორივე ვგრძნობთ, რომ ვეღარ გაგრძელდება ასე.
რომელიმეში იფეთქებს ემოცია და…
თვალს არ ვაშორებთ ერთმანეთს.
უამრავ ემოციას ვცვლით, მხოლოდ მზერით.
საცაა თამაში დასრულდება.
იმდენად ახლოს ხარ, თითქოს შენი აურის შეგრძნებაც კი შემიძლია.
ერთი, ორი, სამი და…
გამარჯვებული არ არსებობს.
Because you kissed me, because I kissed you.
Because Your love is like no other.
Because You make me feel.
Read Next
აკორდები. ეს არაა სიჩუმის, არც შემოდგომის. ეს არაა სიმშვიდე. ეს სიცივეა. იმის შეგრძნება, თუ როგორ ხდები გამჭვირვალე. როგორ წყვეტ შენი თავის შემჩნევას. ლაბირინთი. გასასვლელი არსადაა, მხოლოდ სიბნელე, სიცივე და შიშისმომგვრელი გრძნობა, რომ არ ხარ მარტო და ზუსტად ეს გაშინებს. გასვლა …
მოგონებების შემნახველი კადრები და… ჰო, ისევ. როგორ ფიქრობ, მოგონება მტერია? ხშირ შემთხვევაში გვტკენს, მაგრამ თან ისეთი შორეული სითბოთი გვავსებს.. საერთოდ საჭიროა? მე მგონია, რომ კი. აბა, წარმოიდგინე. რომ არა ჩვენი პინკინები ბუნებაში, ტერასაზე გათენებული ღამეები, “სულები” სხვენში, დანთებული კოცონის გარშემო …
1 იანვარიც მიიწურა… ამ წლის პირველი დღე.. ახლა 2 იანვარია.. ამბობენ ბედობააო, ჰოდა მინდა ჩემი ბლოგი და პოსტები დამებედოს.. ორდღიანი ბოდიალის და თავის ტკივილის მერე მეგობრებს საინტერესო იდეა მოგვივიდა თავში.. გადავწყვიტეთ სტადიონზე პატარა საჰაერო ბურთი გაგვეშვა.. ვიყიდეთ და 2 საათი …
“ნუ უსმენ ხალხს რომ თითქოს ჩქარა გადის დრო, რომ მშვიდად ყოფნას შენსას აღარავინ მტრობს, ხომ გრძნობ, ამ ფიქრს, კართან ჩუმად რომ გიცდის, შენ კი, კვლავ გწამს, რომ სიმღერა დაგიცავს. შენ ხედავ სიზმრებს, ისევ და სიყვარულის გწამს.” კისერზე გადებ სუსტ მკლავებს.. …