მოვბეზრდით მთვარესაც, სულში ჩამოთოვა.
მოვბეზრდით ყველაფერს.
მოვბეზრდით ცისარტყელას, ალბათ ჩვენც მოგვბეზრდა გამუდმებული მცდელობა მისი დახატვისა. მზემ მიგვატოვა, ფერებს ვერ ვარჩევთ.
დაგვტოვა ღამემ, სიზმრებმა, ფიქრებს აღარ აქვთ შენი სუნი და გემო.
აღარც აზრები ეხვევა სიგარეტის კვამლში, არც ჭიქა ჩაის ვუზიარებთ ჩვენ არსებობას.
წვიმას აღარ მოაქვს იასამნების სურნელი ჩემამდე.
ჩვენ ასაფრენად მზადმყოფ ჩიტებს ვგავდით, რომლებისთვისაც ეს ცა მეტისმეტად პატარა აღმოჩნდა.
ჩვენ ვერ გავფრინდით, ვერ გავცდით საზღვრებს და დავრჩით “მხოლოდ ერთმანეთის გარშემო მბრუნავ პლანეტებად,
ერთმანეთთან ვერასოდეს მიახლოვების გარდაუვალი განაჩენით”.
სიმარტოვე გვაცინებს.
დაღლილობას ვეჩვევით.
ვნებდებით საკუთარ სისუსტეებს და ვხვდებით, მთვარესაც მოვბეზრდით.
Read Next
გვიმრის გასრესილი ფოთლების სუნი და გემო აქვს შენს სიტყვებს. ხომ არსებობენ “შენი” ადამიანები. შეხვდები და გრძნობ, სული იპოვე. სულის ადამიანი ქვია ასეთს. მიდის და გრძნობ, შენი რაღაც ნაწილი მიყვება. იცი, კიდევ ნახავ, მაგრამ იმ წუთას ხომ მიდის. იმ წუთას ხომ …
ჰო არის ხოლმე, რომ გინდა რამით დაიწყო წერა და … არ/ვერაფერი. 30 იანვარია. ზედმეტად ჩემი/ჩვენი რიცხვი. და ჰო ასეა.. ასე, მე და შენ და არა ჩვენ. ჰო ვზივარ მე ჩემი განუყრელი ჩაის ჭიქით და უკვე 10 წუთი უკლია 12 – …
ყოველთვის ვტოვებთ სულის პატარა ნაწილს სხვა ადამიანებში. ადამიანებში, რომლებიც გვიყვარს. ადამიანებში, რომლებიც გვეიმედებიან. ადამიანებში, რომლებისაც ასე ძალიან გვჯერა. ადამიანებში, რომლებიც …
მოგონებების შემნახველი კადრები და… ჰო, ისევ. როგორ ფიქრობ, მოგონება მტერია? ხშირ შემთხვევაში გვტკენს, მაგრამ თან ისეთი შორეული სითბოთი გვავსებს.. საერთოდ საჭიროა? მე მგონია, რომ კი. აბა, წარმოიდგინე. რომ არა ჩვენი პინკინები ბუნებაში, ტერასაზე გათენებული ღამეები, “სულები” სხვენში, დანთებული კოცონის გარშემო …