ჰო არის ხოლმე, რომ გინდა რამით დაიწყო წერა და …
არ/ვერაფერი.
30 იანვარია.
ზედმეტად ჩემი/ჩვენი რიცხვი.
და ჰო ასეა..
ასე, მე და შენ და არა ჩვენ.
ჰო ვზივარ მე ჩემი განუყრელი ჩაის ჭიქით და უკვე 10 წუთი უკლია 12 – ს.
და შენ ალბათ..
არ ვიცი რას აკეთებ.
თუმცა რასაც არ უნდა აკეთებდე, ვიცი შენც გახსოვს და ფიქრობ და..
იქნებ ჩაის სვამ?
შენც.
ჩემს თავს ვულოცავ, რომ აგერ უკვე მე2 წელია ეს 30 იანვარი არსებობს ჩემში.
გავ მინუს დით, მაგრამ 30 იანვარი ხომ დარჩა.
შენც დალიე ჩაი.
ჩაისთან ერთად უფრო ადვილია ფიქრი 30 იანვარზე.
ჩ ე მ.
Read Next
წვიმს. ჩვენი ამინდია. მთელი დღეა სახლში ვარ. როგორ მომნატრებია სახლში ყოფნა, თურმე. ის თეთრი სვიტრი მაცვია შენ რომ მოგწონდა. თბილი, ფერადი წინდები და ჭიქა მწვანე ჩაი – გვერდით, სულ რომ ვცდილობდი ძალით დამელევინებინა შენთვის და მაინც ვერ შეგაყვარე. *** “მე” …
დაგვიანება… უბრალო სიტყვაა… არადა რა საშინელი აზრის მატარებელია… … ესა მესა გადის ესა… გავიდა… … ესა მესა გადის ესა… გავიდა… … ესა მესა გადის ესა… გავიდა… დავრჩით მე და შენ .. … ესა მესა გადის ესა… გავიდა… შენ იხუჭები… გავრბივარ… …
დღე I გათენდა. დრო- 7:30. სრული მზადყოფნა დღის დასაწყებად. უშაქრო ყავას ვსვამ და ფანჯრიდან ვიხედები. არავინაა ქუჩაში. აივნის კარს ვხსნი და გავდივარ. სიმშვიდეა. უპატრონო ძაღლების ხმა ისმის. შემოვდივარ ჩემს ოთახში, ვხსნი მეილს და დღის განრიგს ვუყურებ. უნივერსიტეტი, პრეზენტაცია, ტრენინგი, …
მე ვეხები შენს ბაგეს, თითს შემოვავლებ მის კიდეს ისე, თითქოს ჩემი დახატული და ჩემი ხელით შექმნილი იყოს… ვითომ პირველად გაიპო შენი ბაგე და თუ ერთი წამით მაინც მოვხუჭავ თვალს, გაქრება, აღარ იქნება და მე ისევ თავიდან დავიწყებ მის ხატვას, ისეთს …