ჰო არის ხოლმე, რომ გინდა რამით დაიწყო წერა და …
არ/ვერაფერი.
30 იანვარია.
ზედმეტად ჩემი/ჩვენი რიცხვი.
და ჰო ასეა..
ასე, მე და შენ და არა ჩვენ.
ჰო ვზივარ მე ჩემი განუყრელი ჩაის ჭიქით და უკვე 10 წუთი უკლია 12 – ს.
და შენ ალბათ..
არ ვიცი რას აკეთებ.
თუმცა რასაც არ უნდა აკეთებდე, ვიცი შენც გახსოვს და ფიქრობ და..
იქნებ ჩაის სვამ?
შენც.
ჩემს თავს ვულოცავ, რომ აგერ უკვე მე2 წელია ეს 30 იანვარი არსებობს ჩემში.
გავ მინუს დით, მაგრამ 30 იანვარი ხომ დარჩა.
შენც დალიე ჩაი.
ჩაისთან ერთად უფრო ადვილია ფიქრი 30 იანვარზე.
ჩ ე მ.
Read Next
წვიმს. ჩვენი ამინდია. მთელი დღეა სახლში ვარ. როგორ მომნატრებია სახლში ყოფნა, თურმე. ის თეთრი სვიტრი მაცვია შენ რომ მოგწონდა. თბილი, ფერადი წინდები და ჭიქა მწვანე ჩაი – გვერდით, სულ რომ ვცდილობდი ძალით დამელევინებინა შენთვის და მაინც ვერ შეგაყვარე. *** “მე” …
რატომ იკლავენ თავს ადამიანები? კითხვა, რომელიც ყოველთვის არსებობდა და რომელზეც დღემდე არ არსებობს პასუხი. რატომ, ან როგორ ხდება, რომ ადამიანები ასე ადვილად იმეტებენ თავიანთ თავებს გაქრობისთვის, გარშემომყოფებს კი უდიდესი ტკივილისთვის? როგორ, რანაირად მიდის ადამიანი მომენტამდე, როცა მნიშვნელობა აღარაფერს აქვს? როცა …
წვიმს. ამინდიც ისეთი ცივი და არეულია, როგორც ჩემი ფიქრები ახლა. უკვე 2 კვირაა ოქტომბერმა თავის მელოდიის დაკვრა დაიწყო და… ვსუნთქავ. ჩვენი ტბის პირას ვზივარ. ტანსაცმელი სულ დამისველდა, მაგრამ თითქოს ესეც სულ ერთია ახლა. როგორ ველოდი ყვითელი ფოთლების თოვას, ნაცრისფერ შეპარულ …
დე, იცი… ღამით ცრემლი მომდის ხანდახან და გარინდებულ სიმარტოვეს ტუჩებზე ვითლი, ჩემი ცხოვრების ის ეტაპი უკვე დამთავრდა და ყოველ დილით, მაკიაჟით მე ფერებს ვიცვლი. დე, იცი… მე მაჩუქეს, აპრილის კაბა და არათითზე წამომაცვეს მბზინავი რგოლი, მე გავიზარდე თუ ის კაბა …