საოცრად დიდი ემოციით სავსე, და მაინც უემოციო… ცივი… ხელებგაყინული, გრძნობებისგან დაცლილი, ფაიფურის თოჯინა… ყველასთვის სასურველი და ამავე დროს საძულველი… ყველა მისი დახმარების მოლოდინში… მისთვის კი – არავინ… ისეთი შიშით სავსე, ნეკერჩხლის ფოთოლი რომ გრძნობს ქარის ყოველი დაბერვისას… წყლის პატარა წვეთი …
მოიისფრო Articles.
გამომიგონე.. ღამის ჩრდილიდან გამოიტანე შენი ოცნება და დამამსგავსე…. მერე მოდი და ჩემს მკლავებში შემოიხიზნე.. უპატრონე ჩემს მონატრებას… ნუ შეაკავებ შენს ძარღვებში დამწყვდეულ ვნებას, რომ ჩემს ხელებზე, ჩემს ტუჩებზე იძიო შური… რომ შემოლეწოს ჩემი სიზმარი, როგორც ზღვის თქეშმა ქოხის ფანჯრები და …
იყო და არა იყო რა… ბავშობაში ზღაპარს რომ მიკითხავდნენ, ყოველთვის ასე იწყებოდა… ყოველთვის ყველაფერი ასე იწყება… ჩვენი ამბავიც ასე დაიწყო… იყო და არა იყო რა… იყავი შენ და ვიყავი მე… ერთად …
დღეს რომ ჩემი სიცოცხლის უკანასკნელი დღე იყოს, აუცილებლად მოვიდოდი შენთან… მოვიდოდი, ჩაგეხუტებოდი და გეტყოდი რომ ძალიან, ძალიან მიყვარხარ… რომ ყოველთვის მიყვარდი… ბოდიშს მოგიხდიდი, აქამდე რომ არ ვთქვი… რომ არ მოვედი… ვეცდებოდი დაწვრილებით მომეყოლა რას ვგრძნობდი… ულამაზეს, გამორჩეულ სიტყვებს დაგიტოვებდი… იმხელა …
ტყუილით მიყენებული ტკივილი უღრღნიდა სულს… კლავდა მასში იმ კარგს, რაც შემორჩენილი იყო… უყინავდა გრძნობას… ნელ-ნელა… წვეთ-წვეთ… შხამით ავსებდა მის არსებას… სულ გაიყინა… გაეყინა ხელის თითები… ფანჯრის რაფაზე ჩამოჯდა როგორც ყოველთვის… მაგრამ ახლა არ იცოდა რატომ… რისთვის… რისთვის მოვიდა აქ… რომ …
სიყვარულის კონვერტს გამოვატან წერილებს შენთან… როგორც ადრე… გახსოვს??? მინდა გახსოვდეს… მინდა გახსოვდე… მინდა დამიმახსოვრო… თუ გინდა ნუ გეყვარები… არ მინდა ჩემთვის იტირო… უბრალოდ დამიმახსოვრე… დამიმახსოვრე, რადგან წავალ და აღარასოდეს მოვალ ასეთად… დამიმახსოვრე რადგან მიყვარხარ… დამიმახსოვრე, ისევე როგორც მე მახსოვს შენთან …
რა ლამაზია ზოგჯერ წარსული… ტკივილის გარდა რაღაც ხომ იყო… რაღაც კარგი, ისეთი, რაც არასოდეს გავიწყდება, რაც რთულ მომენტებში ღიმილს გგვრის, გულს სითბოთი გივსებს და თავს ადამიანად გაგრძნობინებს… რა ლამაზი იყო დრო, როცა ყველაფრის გჯეროდა… აწყობდი გეგმებს და დარწმუნებული იყავი, რომ …
მიმოიხედე ირგვლივ… რას ხედავ? არ მოგბეზრდა ყოველდღე ერთი და იგივე? ეს ერთფეროვნება სულს არ გიხუთავს? როგორ მომბეზრდა… როგორ მინდა წავიდე… გავიქცე… გავექცე ამ ყველაფერს… წავიდე შორს… გავქრე… წავიდე იქ, სადაც ვიქნებით მხოლოდ მე და ბუნება… სადაც სიჩუმე იქნება, სიწყნარე, სილამაზე… …
ბოლო დროს ძალიან ბევრს ვფიქრობ… ყველაფერზე, ამავე დროს არაფერზე, მაგრამ ეს „არაფერი“ რეალურად ისე ბევრია… ვფიქრობ შენზე და ჩემზე… ვერშემდგარ სიყვარულზე, ჩემს შენდამი დამოკიდებულებაზე, წვიმაზე, ყვავილებზე, მზეზე, შენს ახალ ცხოვრებაზე სხვა სივრცესა და განზომილებაში, ჩემს მოჩვენებით ცინიზმზე – სახეზე ფარივით …
გუშინაც მთელი ღამე წვიმდა… იჯდა და უყურებდა ბუნების გლოვას… უსმენდა წვიმის ხმას… თითქოს ცა თავზე ჩამოექცაო.. ისეთი გრძნობა ჰქონდა… ნელ-ნელა ახსენდებოდა წარსული… იღვიძებდნენ მიძინებული მოგონებები და თითქოს უფრო და უფრო ებზარებოდა ისედაც მსხვრევამდე მისული სული… ორად-ორი წვეთი ცრემლი ჩამოუგორდა გაფითრებულ …
სოც. ქსელები