“ნუ უსმენ ხალხს რომ თითქოს ჩქარა გადის დრო,
რომ მშვიდად ყოფნას შენსას აღარავინ მტრობს,
ხომ გრძნობ, ამ ფიქრს, კართან ჩუმად რომ გიცდის,
შენ კი, კვლავ გწამს, რომ სიმღერა დაგიცავს.
შენ ხედავ სიზმრებს, ისევ და სიყვარულის გწამს.”
კისერზე გადებ სუსტ მკლავებს.. შენ ხელებს მხვევ წელზე, ძლიერად მიხუტებ და ნელა ვყვებით მუსიკას..
ირაკლი მღერის..
თავი შენ მკერდზე მაქვს მოდებული და საოცრად კარგადაა ყველაფერი.
ალბათ ამ წამს ორივე ჩვენს უცნაურ სიყვარულზე ვფიქრობთ.
გვახსენდება როგორ გიმღეროდი სცენიდან და როგორ გიციმციმებდა თვალები..
“I can’t take my eyes of you”…
ხელისგულზე მკოცნი. მე თავს არ ვწევ, არ ვინძრევი, ჩემთვის, ჩუმად მეღიმება..
“დრო მხოლოდ სიყვარულს დაინდობს”..
– იცი, მე მჯერა ამ სიტყვების. ჩურჩულებ და თვალებში მიყურებ.
– მეც მჯერა..
გპასუხობ ძალიან ჩუმად, ისე, რომ მხოლოდ ჩვენ გავიგოთ..
ვცეკვავთ ისე, თითქოს დარბაზში არავინაა..
მხოლოდ ჩვენ ორნი.. უსასრულობა.
– იცი, მინდა სულ გიყურო. რა ლამაზი ხარ. როგორ გიხდება ეს შავი კაბა..
– მე ყველაფერი მიხდება.
გეუბნები თვალებმოჭუტული. რეალურად კი უზომოდ მიხარია, რომ მოგწონვარ.
“დღე, ისევ წაიღებს დარდს,
ჩვენ, ალბათ ნოტებზე დავრჩებით,
სხვებს, არ მოვაბეზრებთ თავს.”
– ჩვენ დავრჩებით ნოტებზე?
გეკითხები მიუხედავად იმისა, რომ პასუხი ვიცი. ჩვენ ყველგან დავრჩებით.. ჰო, ასეა.
გიყურებ და მახსენდება 3 დღის გაცნობილს როგორ გასწავლიდი ცეკვას შუა ჭავჭავაძეზე..
როგორ ვთამაშობდით კლასობანას და როგორ ბუზღუნებდი იმაზე, რომ უსამართლო თამაში იყო.
“შენ გამხდარი ხარ და მსუბუქად ხტები სადაც ქვა გადავარდება, მე რა ვქნა?”
ვიხსენებ და მეღიმება..
სულ პირველი შეხვედრა, Linville-ში.
იცი, იქიდან გამოსული უკვე ძალიან ახლობელი იყავი ჩემთვის.. მეგონა მთელი ცხოვრება გიცნობდი.
ახლა რა შორეული ჩანს ეს ყველაფერი.. <3
"შენ ხედავ სიზმრებს, ისევ და სიყვარულის გწამს,
მე მინდა შენთან, ისევ და უშენობა მკლავს.."
ნელა მაბზრიალებ და ისევ მეხუტები. ჩვენი 17 აპრილი მახსენდება.
– დრო მართლა მხოლოდ სიყვარულს დაინდობს.. ჩვენსას.. წვიმაში გამხელილს. ჰო, ასეა..
გეუბნები და ცხვირს შენ კისერში ვრგავ.
დედამიწას ხომ სიყვარული ატრიალებს, გახსოვს?
ჩვენ, ალბათ ნოტებზე დავრჩებით…
Read Next
მაშინაც ძლიერად წვიმდა, როცა ოდნავ შემთვრალები გამოვიდნენ ბარიდან. ბიჭი სიმპათიური იყო, სიფრიფანა გოგოზე გადაეხვია ხელი და ნელა მოდიოდნენ წვიმაში. – ეს ჩემი აზრია, მაგრამ შენ გეკითხები.. რა ვქნათ? ჩუმად თქვა გოგომ და კითხვით სავსე თვალებით ახედა ბიჭს. – უკვე მერამდენე …
სისხლი მეყინება, მაგრამ ბოლო სიტყვა მაინც უნდა ვთქვა. უნდა დავწერო… სულმოუთქმელად გავრბივარ.. ცივი ქარი სახეში წვიმის წვეთებს მაყრის.. თვალები მებინდება.. ცივ წვეთებს ცხელი ცრემლი უერთდება.. ისევ გავრბივარ.. უმისამართოდ.. უკანასკნელი ღონის გამოლევამდე.. მტკიცე გადაწყვეტილებით.. წარსული თითქოს ერთ დიდ ბუნდოვან მასად ქცეულა, …
ჯერ კიდევ მაშინ, როცა სასაცილო ნიღბები გვეკეთა და მონსტრობანას ვთამაშობდით, (და სანამ ნამდვილ მონსტრებს აღმოვაჩენდით ჩვენ თავებში), მაშინ ვიცოდი, რომ ოდესმე, როცა დიდი გოგო გავიზრდებოდი, აუცილებლად შემიყვარდებოდა სამყაროსხელაზე და ყველაზე ნამდვილი და გულუბრყვილო შიშით შემეშინდებოდა მისი დაკარგვის. ჩვენ ვთამაშობდით ყველაზე …
– გახსოვს რა ლამაზი იყო რომ დაიბადა? – ახლაც ძალიან ლამაზია. – ჰო, მაშინ პატარა იყო ძალიან და ლამაზი. – ახლაც პატარა და ლამაზია. – კარგი ჰო! ბიძაჩემი და მამაჩემი იხსენებდნენ ჩემ დაბადებას.. როგორ მნახეს პირველად, როგორ დავიწყე სიარული, ლაპარაკი, …