“ამ შეშლილ სამყაროს შევეშვათ მე და შენ”, სიჩუმე ჩავრთოთ და ვუსმინოთ.
ჩაის სურნელით ავივსოთ არსება და ფანჯრიდან შემოჭრილი მზის სხივებით გამთბარი აზრები გავუზიაროთ ერთმანეთს.
წვიმის წვეთები და მზის სხივები ერთმანეთს შევახვედროთ ისე, როგორც ჩვენ შევხვდით ოდესღაც და ცისარტყელა დავხატოთ ცაზე, ოღონდ ერთი ფერიც რომ არ აკლდეს, ისეთი.
ავიღოთ ფანქრები და ცხოვრება გავაფერადოთ.
ჩვენ ერთმანეთს ვაფერადებთ…
ჩვენ ერთმანეთს ვაფერადებთ…
მე სიამოვნებით გამოგიცხობ ვაშლის ნამცხვარს და გულაჩქარებული დაველოდები, როდის გასინჯავ და მეტყვი, რომ ეს მსოფლიოში საუკეთესო ნამცხვარია.
მე კი გამეღიმება და ლოყაზე გაკოცებ.
მოდი, ჟირაფებზე ვისაუბროთ.
ვისაუბროთ ათას სისულელეზე, ოღონდ გავთბეთ, ოღონდ არ გვტკიოდეს, მოდი, ვიცინოთ.
მოდი ერთი დღე არ შეგვეშინდეს ემოციების, ერთი დღე ვიგრძნოთ, ვაღიაროთ, სიამაყეს ვძლიოთ, დრო ისევ დაგვიცდის სცენაზე,
დრო გაჩერდება, მას ხომ ჩვენ ვმართავთ.
ნახე, ცისარტყელაა ცაზე.
მე კი ნამცხვარი გამოვაცხვე.
ახლა სიჩუმეს ჩავრთავ და..
მოდი, ვუსმინოთ.
Read Next
ჯერ კიდევ მაშინ, როცა სასაცილო ნიღბები გვეკეთა და მონსტრობანას ვთამაშობდით, (და სანამ ნამდვილ მონსტრებს აღმოვაჩენდით ჩვენ თავებში), მაშინ ვიცოდი, რომ ოდესმე, როცა დიდი გოგო გავიზრდებოდი, აუცილებლად შემიყვარდებოდა სამყაროსხელაზე და ყველაზე ნამდვილი და გულუბრყვილო შიშით შემეშინდებოდა მისი დაკარგვის. ჩვენ ვთამაშობდით ყველაზე …
ჩუმი ფრთხიალი. სიფრიფანა ფრთების ბოლო დაქნევა და… დაეცა პირველი პეპელა. ტკაც. მსუბუქი სიკვდილის სუნია ჰერში, არა – ფიზიკურის. ჩვენი ოთახი საოცრად ნაზი ფერი იყო.. ჩვენი სიყვარულის ფერი. მოიისფრო შეგრძნებებმა შემიპყრო ისევ. ყავის არომატმა ის დღე გამახსენა პირველად რომ დაგინახე. ისეთი …
რას იტყვის გოჩა? რას იტყვის მზია? რას იტყვის ნანული? როგორ ჩანს ის? როგორ ჩანს ეს? რა მოსწონთ მათ? და არა: რას ვიტყვი / რა მინდა მე 🙂 რას იტყვი / რა გინდა შენ 🙂 რას ვიტყვით / რა გვინდა ჩვენ …
და ასეთია ყოველთვის ბოლო ნამდვილი გრძნობის, განცდის და ვნების. და მეც, ამ დიდი კანონის ნებით – მიყვარხარ. შენ – …