ვტოვებ შენთვის დაწერილი ფრაზებით სავსე ყველა ფურცელს, რომლებითაც ქაღალდის ნავებს ვაკეთებდი, მათთან ერთად რომ გამომეცურა შენკენ.
ვტოვებ ყველა ყვითელ ფოთოლს, ასე რომ გვიყვარდა და ჩემი მზით გამთბარი თმის ფერს გიტოვებ, ამ ფოთლებში გაბნეულს.
ვტოვებ ყველა ემოციას, ყველა შიშს – შენი დაკარგვის შიშიდან დაწყებული იმ შიშამდე, რაღაც მნიშვნელოვანს რომ ვერ უწვდი ხელს გადასარჩენად.
გიტოვებ სურვილს ტუჩებზე, მაგრამ აღარ გინაწილებ.
ვტოვებ სითბოს და ყველა იმ არდაფასებულ წამს, რაც ამ სითბოთი იყო სავსე, რაც ასე მაადამიანებდა.
ვტოვებ ცხელი შოკოლადით სანახევროდ სავსე ფინჯანს, სავარცხელს და პატარა სარკეს – სულ თან რომ დამქონდა.
ვტოვებ მთვარესაც, რადგან მოვბეზრდით.
იასამნების სუნს და კოსმოსში გაბნეულ სცენის მტვერს.
ვტოვებ ყველა შეცდომას, უხეშს თუ მსუბუქს და ყველა სწორ საქციელს, ვერშეგრძნებულ გაზაფხულს და უთოვლო ზამთარს.
გიტოვებ ნახატებს და მივესალმები თვითმკვლელობას სარკეში, როცა სარკის აქეთ ცოცხალი რჩები.
ვტოვებ ადამიანებს, ვტოვებ დედამიწას – ჯოჯოხეთისთვის შესამზადებელ ადგილს. ადგილს, რომელიც ბავშვურობასთან და გულწრფელ ცრემლებთან მაკავშირებდა.
წავალ სადმე, რომელიმე პლანეტაზე. ჯანდაბას, მე მივხედავ უფლისწულის ვარდს და ბატკანს არ მივცემ უფლებას შეჭამოს.
შენ კი, უფრო ხშირად აიხედე ცაში და უცებ “ყველა ვარსკვლავი შენთვის გაიცინებს და მხოლოდ შენ გეყოლება ვარსკვლავები, რომლებსაც სიცილი შეუძლიათ”.
მართლა კი არა.
აბა ჰე.
Read Next
ეს ის შემთხვევაა, როცა არ ვიცი პოსტის წერა როგორ დავიწყო. შეიძლება იმიტომ, რომ განსაკუთრებული დადებითი ან უარყოფითი ემოცია არ მაქვს. ასეთი მშვიდი და ნეიტრალური დიდი ხანია არ ვყოფილვარ. ეს იმას გავს, ძალიან დიდი ხნის განმავლობაში რომ ინერვიულებ რაღაცაზე, ბევრჯერ რომ …
გვიმრის გასრესილი ფოთლების სუნი და გემო აქვს შენს სიტყვებს. ხომ არსებობენ “შენი” ადამიანები. შეხვდები და გრძნობ, სული იპოვე. სულის ადამიანი ქვია ასეთს. მიდის და გრძნობ, შენი რაღაც ნაწილი მიყვება. იცი, კიდევ ნახავ, მაგრამ იმ წუთას ხომ მიდის. იმ წუთას ხომ …
არ ვაპირებდი ამ ფაქტზე დაწერას, მაგრამ ძალიან, ძალიან ვარ გაბრაზებული. ყველაზე და ყველაფერზე, ქვეყანაზე, მთავრობაზე, სამღვდელოებაზე, ჩემ თავზე.. მრცხვენია. მრცხვენია ამ ქვეყნის, ამ საზოგადოების და მხოლოდ სუფრაზე გაზიარებული ქართველობის. მრცხვენია იმ ქვეყანაში ცხოვრების, სადაც ყველა სუფრაზე სიყვარულის და ერთად დგომის …
ზოგჯერ, როცა ძალიან მენატრები, შენით სავსე წუთების გახსენებით ვცდილობ შევივსო უშენო დღეები. ვიხსენებ ხოლმე პირველ შეხვედრას, იმ შეგრძნებას, რომ სულის ადამიანი ვიპოვე. ვიხსენებ რეი ჩარლზს, წვიმას და ჩუმად მეღიმება – ბედნიერად. არა, მაინც რა ლამაზი იყო ყველაფერი. ბრძოლა ჩემს თავთან …