ჩვენ არ უნდა ვისაუბროთ, არ უნდა შევხვდეთ ერთმანეთს, იმიტომ, რომ ყოველი შეხვედრა ერთმანეთზე უკეთესია.
ყოველ შეხვედრაზე უფრო მეტად ვხვდებით, რომ ერთად კარგად ვართ. ეს სიახლოვე საშიშია. მე მესმის, შენც გესმის.
ეს ყველაფერი, იქნება ეს სიგარეტის ერთად მოწევა, ვარსკვლავების ყურება, ლუდის დალევა თუ ზაფხულის მიწურულს ტყეში სეირნობა, უფრო მეტად გვაახლოებს ერთმანეთთან.
იქ, სადაც იმაზე მეტის საფრთხე ჩნდება, რასაც მოწონება ქვია, ყველაფერი ფუჭდება.
ან არ ფუჭდება და ჩვენ ვართულებთ ყველაფერს..
შეიძლება We could write a story, შეიძლება – არც.
ეს ის შემთხვევაა, როცა ერთის მხრივ ცდაც კი ძნელია, მეორეს მხრივ გაძლებაა რთული.
მაგრამ ნუთუ სხვა გამოსავალინარ არსებობდა? ნუთუ სულ ესაა.. ასე, მარტივად, ნახვამდის?
Read Next
ხდება ხოლმე. ჩვენ ცხოვრებაში სრულიად შემთხვევით ჩნდებიან ადამიანები, რომლებიც დიდ მნიშვნელობას იძენენ ჩვენთვის და სწორედ მაშინ მიდიან, როცა უკვე ძნელი ხდება მათი გაშვება. ადამიანები მიდიან და იმდენად ბუნებრივია ეს, რომ სიმწრისგან გეცინება. როცა დილის 6 საათზე მხოლოდ შენ და ერთი …
და ასეთია ყოველთვის ბოლო ნამდვილი გრძნობის, განცდის და ვნების. და მეც, ამ დიდი კანონის ნებით – მიყვარხარ. შენ – …
ვიღვიძებ… პირველი, რასაც ვხედავ ფარდის ნახვრეტებიდან შემოსული მზის სხივებია, რომლებიც კედელზე ათინათს ქმნიან. ფარდას ვწევ და ლურჯ, უღრუბლო ცას ვხედავ. მზე მიღიმის… მიუხედავაად იმისა, რომ ძალიან ცივა, მე არ მცივა, რაღაცნაირი სითბოთი ვარ სავსე. გავდივარ გარეთ, თითქოს ყველაფერი ჩვეულებრივადაა, ქუჩაში …
ბოლო დროს ძალიან ბევრს ვფიქრობ… ყველაფერზე, ამავე დროს არაფერზე, მაგრამ ეს „არაფერი“ რეალურად ისე ბევრია… ვფიქრობ შენზე და ჩემზე… ვერშემდგარ სიყვარულზე, ჩემს შენდამი დამოკიდებულებაზე, წვიმაზე, ყვავილებზე, მზეზე, შენს ახალ ცხოვრებაზე სხვა სივრცესა და განზომილებაში, ჩემს მოჩვენებით ცინიზმზე – სახეზე ფარივით …