სპეციალურად ვწერ ამ პოსტს 15 თებერვალს. ანუ მაშინ, როცა ე.წ. “სიყვარულის დღე” აღარაა.
ყოველთვის აღვნიშნავდი ამ დღეს. მნიშვნელობა არ ქონდა მეგობრებთან, თუ შეყვარებულთან ერთად და ყოველთვის მეცინებოდა იმ ტიპებზე, რომლებიც ამბობდნენ, ყოველი დღე სიყვარულისაა და თარიღები საჭირო არ არისო. მეგონა ამით ამართლებდნენ თავიანთ მარტოხელობას, ან რაიმე სხვა მიზეზი ქონდათ.
ამ წლის 14 თებერვალს მივხვდი, რომ თურმე მართლა არანაირი მნიშვნელობა არ ქონია ამ თარიღს.
მე შენ მიყვარხარ, ჰო.
მიყვარს შენთან ერთად დაუსრულებელი ბოდიალი, კითხვა, ფილმების ყურება.
ცხელი შოკოლადით და შენით გამთბარი არსებობა, ფოტოების გადაღება, მათი გამჟღავნების და დაბეჭდვის მოლოდინი.
ჩვენი ჩხუბებიც მიყვარს (რომლებიც ასე იშვიათია), შერიგებები – კიდევ უფრო მეტად მიყვარს.
შენთან ერთად Pink Floyd-ის მოსმენა და მუსიკის სამყაროში გადასვლა.
მიყვარს ჩვენი მსგავსებები და განსხვავებები.
შენს თბილ ოთახში ჩაის დალევა მიყვარს, კიდევ შენს სამზარეულოში ერთობლივად მომზადებული საჭმელი.
მე ვიცი, რომ ფერებით, სითბოთი და სინათლით გავსებ. ისიც ვიცი, რომ შენც იცი – როგორ ვფერადდები შენთან.
ჰო, ჩვენ ერთმანეთს ვაფერადებთ, ჩვენ ერთმანეთს ვჭირდებით.
რომელ თარიღებზეა საუბარი, როცა ყოველ დღე ერთმანეთი ახლიდან, უფრო მეტი სიმძაფრით გვიყვარდება?
რომელი თარიღი შეედრება შემოდგომის ოქროსფერ დღეებში ერთმანეთში ახლართულ თითებს და გაორმაგებულ გულისცემას?
რომელი თარიღი შეედრება ერთმანეთისთვის მოულოდნელად გაკეთებულ საჩუქრებს?
და ჩვენ გაზაფხულს – ყველაზე თბილს, ლამაზს და ჩვენეულს.
რომელი თარიღით აღინიშნება ზამთრის ცივ დღეებში ერთმანეთით ავსებული არსებობა და ხედი შენი ფანჯრიდან?
ვერც ერთი “14 თებერვალი” ვერ იქნება სიყვარულის დღე ჩვენთვის. ზუსტად იმიტომ, რომ ყოველი ახალი დღე სიყვარულისაა. (და აი, ფრაზა, რომელზეც სულ მეცინებოდა).
მე შენ არ გილოცავ 14 თებერვალს. გილოცავ თებერვლის 15-ს – დღეს, როცა ერთმანეთი გუშინდელზე მეტად გვიყვარს.
მინდა ყველა თვის ყველა დღე სიყვარულის იყოს ჩვენთვის. და ასე, დაუსრულებლად.
Read Next
ზოგჯერ, როცა ძალიან მენატრები, შენით სავსე წუთების გახსენებით ვცდილობ შევივსო უშენო დღეები. ვიხსენებ ხოლმე პირველ შეხვედრას, იმ შეგრძნებას, რომ სულის ადამიანი ვიპოვე. ვიხსენებ რეი ჩარლზს, წვიმას და ჩუმად მეღიმება – ბედნიერად. არა, მაინც რა ლამაზი იყო ყველაფერი. ბრძოლა ჩემს თავთან …
მთელი ცხოვრება მიყვარდა თოვლი. მახსოვს, როცა ძალიან პატარა ვიყავი, რომ მოთოვდა, რომელი საათიც არ უნდა ყოფილიყო, ბიძაჩემს ჩავყავდი ეზოში და თოვლში მასეირნებდა, მეთამაშებოდა.ბებო ეჩხუბებოდა, პატარაა და ძილი სჭირდებაო, ხვალ სკოლაში უნდა წავიდესო… მაშინ ძალიან ვბრაზდებოდი ბებოზე. რა მნიშვნელობა ქონდა ძილს, სკოლას, …
There is no excerpt because this is a protected post.
მერამდენედ ემალები შენ თავს? ოჰო, გამოჩნდი 🙂 მე სულ შენთან ვარ. რაღაც ვერ გხედავ – ხოლმე. ეგ შენ ვერ მხედავ. მაინც და მაინც ისეთ მომენტებში რატომ ჩნდები, როცა ყველაზე მეტად არ მსურს კრიტიკის მოსმენა? შენ გეშინია შენი თავის 🙂 ეუ… …