ხდება ხოლმე.
ჩვენ ცხოვრებაში სრულიად შემთხვევით ჩნდებიან ადამიანები, რომლებიც დიდ მნიშვნელობას იძენენ ჩვენთვის და სწორედ მაშინ მიდიან, როცა უკვე ძნელი ხდება მათი გაშვება.
ადამიანები მიდიან და იმდენად ბუნებრივია ეს, რომ სიმწრისგან გეცინება.
როცა დილის 6 საათზე მხოლოდ შენ და ერთი ღერი სიგარეტი ხვდებით განთიადს, მაშინ ხვდები რამდენად მარტო ხარ ამ სამყაროში და ეს სიმარტოვეც ისე ბუნებრივად გეჩვენება, რომ ჰაერის ნაცვლად ჩვეული სევდა გივსებს ფილტვებს.
სიგარეტის კვამლს გაყვა ყველა ფიქრი, ყველა ემოცია დაიფერფლა და დარჩი საოცრად ცარიელი.
კარგი იყო ვარსკვლავების ყურება. უფრო კარგი იქნებოდა მეტი ვარსკვლავი რომ ყოფილიყო, მაგრამ არაუშავს.
ცხოვრება მოგონებებისგან შედგებაო – ამბობენ.
შენ კარგი მეგობარი იყავი.
We met and we talked and it was epic, but then the sun came up and reality set in.
Read Next
დროსა და სივრცეში დაკარგვას გავდა დღევანდელი დილა. თვალის გახელისთანავე რომ მობილურს სტაცებ ხელს, სადაც აუცილებლად უნდა დაგხვდეს მესიჯი მისგან. რატომ? მიჩვეული ხარ და იმიტომ. დღის დაგეგმვას ისე რომ იწყებ, რომ მისთვისაც დაგრჩეს დრო და რეპეტიციაზეც წარამარა კითხულობ რომელი საათია. რატომ? …
რა მოხდებოდა, ფერადი ზეწრები რომ არ გვქონოდა? ნაცრისფერი ყოველდღიურობა ჩაგვყლაპავდა? თუ გვეყოფოდა გამბედაობა, ფერადი ფანქრები აგვეღო და შავ-თეთრი ზეწრები თავად გაგვეფერადებინა? აქ ხომ თოვლიც კი არ მოდის ზამთარში, ან რა აზრი აქვს თოვას, როცა ყოველ ფიფქს რომელიღაც მომაკვდავის ბოლო სუნთქვა …
ხშირად ხდება, ვფიქრობ, რომ “ჩემი ცხოვრების ის ეტაპი უკვე დამთავრდა”, როცა ღამით ცრემლი მომდიოდა და ტუჩებზე ვითვლიდი გარინდებულ სიმარტოვეს. არა და დღემდე ვერაფრით ვეშვები ღამეების გათენებას და მზის ამოსვლასაც ერთად ვხვდებით მე, ჩიტების ფიტულები და ჩემი თვითმკვლელი თევზები. ყოველ დილით …
– ხვალაც გვექნება 1 საათზე რეპეტიცია ბავშვებო, ზეგ სავარაუდოდ გამოცდა.. დამღლელი დღე იყო.. არამარტო ფიზიკურად, ემოციურადაც – საკმაოდ. მეძინებოდა და სახლში მინდოდა საშინლად. ჩავიცვი და გამოვედი.. ფუ, კაშნე დამავიწყდა.. რატომ არ გავიკეთე ნეტა გამოსვლისას? ა, ჰო. არ ციოდა. ახლა ცივა …