27/02/2012.
7 წუთი უკლია პირველს.
ვწევარ და ვფიქრობ.. არა, ახლა უკვე ფურცელს ვანდობ ფიქრებს..
მეზობლის სახლში ძველი საათი რეკავს..
აი, ჩამოკრა ერთხელ. წინაა ალბათ.
სიძველის სუნმა აავსო არემარე.. თვითმფრინავის ხმა.. 2008 წლის ომს მახსენებს.. მას მერე ამ ხმის მეშინია..
სრულ სიჩუმეს მარტო საათის წიკწიკი და ჩემი სუნთქვა არღვევს. ბნელა.. მხოლოდ მთვარის შუქი და მობილურის ეკრანი ანათებს აქაურობას..
მომენატრე.. რაღაც – უჩვეულოდ.. შიშმა შემიპყრო უცებ.. ოღონდ არ ვიცი რისი მეშინია..
აქ რომ იყო ახლა, ჩაგეხუტებოდი.. შენ სიახლოვეს რომ ვიგრძნობდი, აღარ შემეშინდებოდა.
მოდი.. გვედით დამიჯექი, შუბლზე მაკოცე და მითხარი, რომ ამქვეყნად არაფრის უნდა მეშინოდეს.
არც სიბნელის, არც თვითმფრინავის ხმის და არც უშენობის..
თმაზე მომეფერე და ზღაპარი მომიყევი გოგოზე და ბიჭზე, რომელთაც ერთმანეთი შეუყვარდათ.
ფერიაზე, რომელიც მსუბუქად დაქროდა პატარა თეთრი ფრთებით..
ჩემ სამყაროზე, სადაც ახლა საკურა ყვავის..
მისი მოთეთრო მოვარდისფრო ფურცლები თოვლივითაა დაბლა დაფენილი..
მე და შენ ვსხედვართ საკურას ქვეშ.. თავბრუდამხვევი სურნელი დგას ირგვლივ. საკურას ფურცლების სახით სიყვარული გვათოვს..
აკუტაგავას მოთხრობებს ვკითხულობთ და თავად ვართ ლამაზი ქალის მოკლული ქმარიც, ყაჩაღიც, ქალის მოხუცი დედაც..
თავად ვართ უსიერ ტყეში..
ერთმანეთს ვესაუბრებით წყვდიადში და ჩვენ ვართ ეშმაკიც, ანგელოზიც, მუზაც..
მიამბე, როგორ გჩუქნი თეთრ ფრთებს, ხელს გკიდებ და ზეცაში ამყავხარ.. და დავფრინავთ დაუსრულებლად.. მხოლოდ ჩვენ ორნი..
“ძველ ტკივილებზე, ძველ სიგიჟეზეც მკითხე რაიმე,
ძველ სიგიჟეზე – ათასჯერ რომ შევცვალე ახლით..”
მომიყევი, როგორ გვაკრავს გარშემო მწვანე მინდორი..
თეთრ, სადა ტანსაცმელში გამოწყობილნი როგორ მივუყვებით კერუაკის გზას თმაში ჩაწნული ყვავილებით..
მე ჩამეძინება..
შენ მოყოლას განაგრძობ..
თმაზე მეფერები..
სულ ერთი წამით შეწყვეტ თხრობას და ჩემ მშვიდ, თანაბარ სუნთქვას ისმენ..
ხვდები, რომ ჩამეძინა..
გეცინება.. სულ ასე როგორ უნდა მეძნებოდეს – შუა საუბარში..
მოდი, გვერდით დამიჯექი, მძინარეს შუბლზე მაკოცე და
ჩემ მშვიდ ძილს უდარაჯე..
გამეღვიძა..
რა მშვენიერი სიზმარი იყო..
მიყვარხარ..
Read Next
არ მახსოვს ვინ მითხრა სკოლას დაამთავრებ და უზომოდ მოგენატრებაო.. არ მჯეროდა.. რა თქმა უნდა, იყო ნოსტალგია პირველ დღეებში მაგრამ საგამოცდო ციებ-ცხელებამ, სტუდენტობამ, გრანტმა – ყველაფერი გადამავიწყა.. ვაღიარებ, სანამ დავამთავრებდი ერთი სული მქონდა იქედან გამომეღწია.. ალბათ რაღაც დროა საჭირო, რომ მიხვდე …
– ვაიმე, ლიკა მასწ 🙁 რომ ვერ ვიმღერო? გუშინ, რეპეტიციაზე, საოცრად თავდაჯერებული ვიყავი. ბევრი ვიმუშავე ჩემ თავზე სახლშიც, რეპეტიციებზეც, ბევრჯერ დამუშავდა სიმღერები, დუეტებშიც ძალიან კარგი მეწყვილეები მყავდა, ინდივიდუალურად Hallelujah-ს ვასრულებდი და მისამღერში ჩემი ანანო ძალიან ლამაზად მყვებოდა. მოკლედ, იდეალურად იყო …
დავრჩები ოქტომბრის სევდიან ფიქრებად, ან პირველ ფიფქებად ნოემბრის მიწურულს.. იცი, ალბათ ქუჩის ნაპირებში აქა-იქ შემორჩენილი ფოთლები თუ მოგაგონებენ ჩემი მზით გამთბარი თმის ფერს. იქნებ და ნოტებზეც შემეძლო დარჩენა, ან იქნებ კოსმოსში გაფრენაც შემეძლო.. მე ხომ არასდროს მყოფნიდა სიტყვები გრძნობების გამოსახატად. …
ჩვენ არ უნდა ვისაუბროთ, არ უნდა შევხვდეთ ერთმანეთს, იმიტომ, რომ ყოველი შეხვედრა ერთმანეთზე უკეთესია. ყოველ შეხვედრაზე უფრო მეტად ვხვდებით, რომ ერთად კარგად ვართ. ეს სიახლოვე საშიშია. მე მესმის, შენც გესმის. ეს ყველაფერი, იქნება ეს სიგარეტის ერთად მოწევა, ვარსკვლავების ყურება, ლუდის …