მე – ჩემები..
მიყვარხარ.
იქნებ უსაზღვროდ..
ზედმეტად..
და ყოველ ჩასუნთქულ ჰაერზე მეტადაც..
ფილტვებსაც შენ ავსებ, ძარღვებშიც შენ მივლი და…
ვსუნთქავ.
და ჩასუნთქული ჰაერის ყოველი ყლუპით, სულ უფრო თავიდან ვივსები შენით..
სიყვარულს საზღვრებში არ აქცევენ, ჩემო.
და მეც უკვე ამ საზღვრებს გავცდი.
გვიანია..
ძალიან..
დილაა თითქმის.
შენ ალბათ პატარა ბავშვივით გძინავს, არანაირი დანაშაული რომ არ მიუძღვის არავის წინაშე..
მაგრამ, ნუ გავიწყდება, რომ სხვის ცხოვრებაში ასე უნებართვოდ შეჭრაც დანაშაულია.
აი, გათენდა..
მზე ამოდის და..
სუნთქვას ვიწყებ ისევ თავიდან.
და ისევ – შენით.
მიყვარხარ, ჩემო.
Read Next
21 სექტემბერი. ” – ჰეეი, როგორ ხარ? – შოთა არ ვარ. ” 13 ოქტომბერი. ” – როგორ ხარ? – კარგად, შენ? ^_^ – რავი რა, დამეწყო სწავლა და ვნათლდები :დ – ოჰო , ნუ თუ ნათლდები :დ * * * …
დე, იცი… ღამით ცრემლი მომდის ხანდახან და გარინდებულ სიმარტოვეს ტუჩებზე ვითლი, ჩემი ცხოვრების ის ეტაპი უკვე დამთავრდა და ყოველ დილით, მაკიაჟით მე ფერებს ვიცვლი. დე, იცი… მე მაჩუქეს, აპრილის კაბა და არათითზე წამომაცვეს მბზინავი რგოლი, მე გავიზარდე თუ ის კაბა …
ძალიან უცნაური გრძნობა მაქვს. სანამ ახალმა წელმა არ მოაღწია მისი მოსვლა ვერც ვიგრძენი. ზუსტად ნახევარი საათია მოვრთე სახლი, გავაწყე სუფრა, გავიპრანჭე და ამ პოსტის წერას შევუდექი. საოცარმა სიხარულმა ამავსო უცებ.. თითქოს ამ წელთან ერთად რაღაც ახალს ვიწყებ.. ასეთი იმედი სიახლის, …
ადამიანი ყველაფერს ეჩვევაო.. მართლა როგორ შევეჩვიე შენთვის დაწერილი წერილებისგან ქაღალდის ნავების კეთებას და მათი გაურკვეველი მიმართულებით გაშვებას. სიტყვების ზედმეტობა, მხოლოდ შეგრძნებები. დროის დაუნდობლად სვლა და ლოდინი, ლოდინი, ლოდინი!!! სველი ასფალტი, გაზაფხულის სუნი და მაინც ვერგამოსული მზე, ვერგაღვიძებული სიხარული და ვერშეგრძნებული …