აკორდები.
ეს არაა სიჩუმის, არც შემოდგომის.
ეს არაა სიმშვიდე.
ეს სიცივეა. იმის შეგრძნება, თუ როგორ ხდები გამჭვირვალე.
როგორ წყვეტ შენი თავის შემჩნევას.
ლაბირინთი.
გასასვლელი არსადაა, მხოლოდ სიბნელე, სიცივე და შიშისმომგვრელი
გრძნობა, რომ არ ხარ მარტო და ზუსტად ეს გაშინებს.
გასვლა მარტო ერთი კარიდან შეიძლება, მაგრამ ეს არაა გადარჩენა.
თუ ამ კარს გააღებ, სხვა, უფრო საშინელ სამყაროში აღმოჩნდები.
ვერაფერს ცვლი, არ არსებობს გამოსავალი, ვერც შენი ფერადი
ფანქრები დაგეხმარება აქ.
აქ თვითმკვლელი თევზებიც კი არ არიან. აქ საერთოდ არაფერია.
არც ერთი ფერი.
გაიქეცი.
გაიქეცი, სანამ გიპოვის.
გაიქეცი, სანამ ყველაფერს ცეცხლი მოედება.
გაიქეცი, სანამ გაიგეს, რომ ისევ სუნთქავ.
სანამ ამ სუნთქვასაც მოგპარავენ.
სანამ სიტყვებს თქმამდე გაგიქრობენ ბაგეებიდან.
გაიქეცი, რომ აღარ გეტკინოს.
გაიქეცი, რომ გადარჩე.
დაასწარი და სანამ ცეცხლი გაგაქრობდეს, თავად გაქრი.
ამ გვირაბის ბოლოს შუქიც არ მოჩანს.
საერთოდ არ აქვს ბოლო.
ვერც კი ხვდები სიზმარია, თუ რეალობა.
საბოლოო კოლაფსამდე სულ ცოტა რჩება.
Read Next
შემოდგომისფერ ფიქრებში იისფერი ტონები შემომეპარა. დაუსრულებელი ბოდიალის პერიოდი იწყება. დრო, როცა მთელი დღე ყვითელ ფოთლებში დაშრიალებ, სახლში მისული, ოდნავ გაყინული, ჩაის ჭიქაზე ითბობ თითებს, ტუჩ-ცხვირს კი ჭიქიდან ამომავალ ორთქლზე, მერე კითხვაში, მზესუმზირის კნაწუნში (ან შოკოლადის ჭამაში) და მწვანე ჩაის სმაში …
ჯერ კიდევ მაშინ, როცა სასაცილო ნიღბები გვეკეთა და მონსტრობანას ვთამაშობდით, (და სანამ ნამდვილ მონსტრებს აღმოვაჩენდით ჩვენ თავებში), მაშინ ვიცოდი, რომ ოდესმე, როცა დიდი გოგო გავიზრდებოდი, აუცილებლად შემიყვარდებოდა სამყაროსხელაზე და ყველაზე ნამდვილი და გულუბრყვილო შიშით შემეშინდებოდა მისი დაკარგვის. ჩვენ ვთამაშობდით ყველაზე …
უცნაურია, მაგრამ როცა უზომოდ გატკენენ, გრძნობ გაოცებას, წყენას.. თავიდან ცრემლების ნაკადიც უწყვეტია, ემოციები პიკს აღწევს და არ იცი, როგორ დაიცალო. თუმცა რაღაც მომენტში აღმოაჩენ, რომ უცებ, ერთბაშად გაქრა ყველა ემოცია. სწორედ ესაა უცნაური. მოკლე პოსტები არ მჩვევია, მაგრამ “Suddenly, I …
– მოდი, ჩამეხუტე. – შენ ჩამეხუტე. საშინლად წვიმდა.. ჩვენ არ გვაწვიმდა სამაგიეროდ.. მოშორებით იჯდა. ჩემ პირდაპირ. მე კედელთან ვიდექი და ვუყურებდი. თვალს არ ვაცილებდით ერთმანეთს. გაეღიმა.. მეც გამეღიმა, თუმცა სერიოზული სახის შენარჩუნებას ვცდილობდით.. ხუმრობა რაღაც უაზრო შეჯიბრში გადაიზარდა. არ ვეხუტებოდი. …